ولسي جرګه:عزیزي بانک له ماتې سره مخ دی

20.04.1390

د افغانستان د ولسي جرګې ځيني وکیلان په دې باور دي، چې عزیزي شخصي بانک هم د کابل بانک په څېر له اقتصادي ناورین سره مخ شوی او دغه بانک خرڅ شوی دی.

دغه خبر د افغانستان د ولسي جرګې د دوشنبې د ورځې په عمومي غونډه کې پر همدې بانک د بحث پر وخت د ځینو وکیلانو له خوا وشوه.

د یو شمېر وکیلانو په خبره، چې دغه بانک په غیرې قانوني توګه پورونه ورکړي، له هېواده دباندې یې پانګونه کړې او اوس له ماتې سره مخ دی.

ظاهر قدیر وویل، چې ځیني کسان له دوي څخه غواړي، چې د دې بانک د ماتې خبره پټه وساتي:

“نن سهار ماته د چایو پر وخت 10 لکه ډالره د عزیزي بانک په باره کې راوړل شوي، په دې برخه کې دولت له نیمګړتیاوو سره مخ دی، په کابل بانک کې فساد رامنځته شو او دې لړۍ دوام وکړ او په عزیزي بانک کې هم فساد وده وکړه، ټول واورﺉ نن موضوع پټوي سبا که بیا 6 یا 7 سوه میلیونه ډالره ورک شي، د ولس استازو دا پیسې سبا تاسو ورکوﺉ”


عزیزي بانک په افغانستان کې دوهم لوی شخصي بانک دی، چې په اړه یې دغه ډول څرګندونې کیږي.

خو د ولسي جرګې ځیني نور وکیلان بیا دا خبره نه مني او په وینا یې چې د دې تر شا ځیني سیاسي لوبې روانې دي.

دغه وکیلان وايي، چې ځیني لويي مافیايي کړۍ هڅه کوي، چې افغانستان له اقتصادي ناروین سره مخ کړي او په خپله ګټه کار وکړي.

د ولسي جرګې دوه وکیلان کمال ناصر اصولي او نواب منګل وايي، ځیني وکیلان د ځینو کړېو په خوښه په ولسي جرګه کې دغه ډول موضوعات وړاندې کوي:

“ اصولي:  دلته شخصي سیالۍ هم شته او ځیني وکیل صاحبان امکان لري، له ځنیو سوداګرو سره خصوصي مسایل ولري، ځیني مافیايي ډلې شته چې خپل بانکونه پورته کړي او د ځنیو نورو نومونه سپک کړي، په ولسي جرګه کې ځیني وکیلان د ځینو خلکو په فرمایش خبرې کوي.

منګل:اقتصادي مافیایه ده، په دې هېواد کې پر نظام ولسمشر سیاسي فشارونه راولي، چې موږ یې جدي مخالف یو.

کړۍ وې چې دوي غوښتل دغه موضوع یاده کړي ایا دا هېواد کم بحران لري، چې دوي نور ته هم زمینه برابروي.”

د دوي تر څنګه ځینو نورو وکیلانو دا خبره هم وکړه، چې بیله اسنادو د دې بانک په اړه دغه ډول خبرې پر دې بانک تورلګول او له زیان سره مخ کول دي.

دغو وکیلانو وویل، چې په افغانستان کې د شخصي بانکونو په ماته کې د افغانستان بانک د پخواني رئیس عبدالقدیر فطرت لاس دی او باید نړېوال پولیس نوموړی افغانستان ته راولیږي.

د ولسي جرګې د دې غونډې په پای کې پرېکړه وشوه، چې د شنبې په ورځ به د افغانستان بانک سرپرست خپلې عمومي غونډې ته ورغواړي، چې په دې اړه معلومات ورکړي.

هڅه مو وکړه، چې په دې اړه د افغانستان بانک د چارواکو غبرګون واخلو خو بریالي نه شوو.

تر دې شا او خوا 9 میاشتې پخوا په افغانستان کې د کابل بانک په نامه یو بل لوی شخصي بانک له اقتصادي ناورین سره مخ شو، چې د افغان چارواکو په خبر له کابل بانک څخه په ناسمه توګه پورونه او د بهرنیانو غلطي مشورې یې د ماتې لاملونه دي.

معصوم میوند- کابل

انگشتر در هر انگشت چه معنی ای دارد؟

تابه حال به این فکر کرده اید که انداختن انگشتر در هر انگشت چه معنایی دارد؟ ما به شما می گوییم که هر انگشت نشانه چیست و چطور انداختن انگشتر در انگشتان مختلف تفاوت می کند.

مفهوم انگشت های مختلف برای انداختن انگشتر

انگشت شصت:
نشان دهنده قدرت اراده در فرد است. این انگشت با خودِ درونی فرد در ارتباط است.
وقتی به شما گفته می شود که در انگشت شصت شما انگشتری بیندازید، به دقت مراقب تغییراتی که در زندگیتان اتفاق می افتد باشید. این انگشتر قدرت اراده شما را تقویت خواهد کرد.

انگشت اشاره:
نشان دهنده قدرت، رهبری و جاه طلبی است.
این انگشت نشان دهنده یک نوع قدرت خاص است.
این مسئله به خصوص در قدیم الایام وقتی پادشاهان قدرتمند در انگشت اشاره خود انگشتر می انداختند بیشتر نمود دارد.
درنتیجه، انداختن انگشتر در این انگشت به شما در این زمینه کمک می کند.

انگشت وسط :
نشان دهنده فردیت و هویت فرد است.
این انگشت که در وسط قرار گرفته است نشاندهنده یک زندگی متعادل و متوزان است.
انداختن انگشتر در این انگشت به شما کمک می کند زندگی متعادلتری داشته باشید.

انگشت انگشتری انگشت چهارم:
انگشت انگشتری دست چپ به قلب رابطه مستقیم دارد.
به خاطر همین است که حلقه ازدواج در این انگشت انداخته می شود.
این انگشت همچنین نشاندهنده احساسات و خلاقیت در فرد است.
انداختن انگشتر در انگشت چهارم دست راست به شما کمک می کند در زندگی خود خوشبین تر باشید.

انگشت کوچک:
این انگشت نشان دهنده همه چیز در روابط شماست.
این انگشت نشاندهنده روابط ما با محیط بیرون می باشد و دقیقاً مخالف شصت است که به خودِ درونی ما اشاره دارد.
این انگشت نشاندهنده رفتار ما با دیگران است.
انداختن انگشتر در این انگشت به شما کمک می کند روابط خود را تقویت کنید، به خصوص درمورد ازدواج .
به ارتقاء روابط کاری هم کمک می کند.
انگشترها در میان سایر جواهرات اهمیت بیشتری دارند.
قبل از اینکه تصمیم بگیرید هر انگشتری دستتان کنید، بهتر است با یک متخصص درمورد نوع جواهری که می خواهید دست کنید صحبت کنید.
این انگشتر، چه یک انگشتر الماس یا انگشتر نامزدی یا عروسی یا هر انگشتر دیگری باشد، نمی توان زیبایی آنها را بعنوان جواهرهایی شیک نادیده گرفت.
پس فقط به دلایل باورها و اعتقادات مذهبی نیست که خیلی ها انگشتر دست میکنند، این مسئله می تواند جنبه مدگرایی هم داشته باشد. دلیل آن مهم نیست، مهم این است که انداختن انگشتر به ارتقاء وضعیت ظاهر شما کمک می کند.
 

روانشناسی چهره

صورت گرد

صاحب این گونه چهره فردی است بسیار درویش مسلك، مهربان كه عاشق صلح و صفا میباشد این فرد میتواند عاشق بسیار خوبی باشد.

صورت چهار گوش:

صاحب یك چنین چهره ای حتما از اراده بسیار قوی برخوردار است و به احتمال خیلی زیاد هم به رهبری گروهی خواهد رسید. جنگجوی بسار خوبی است و در عشق بسیار رك گوو مصمم میباشد.

 

صورت شبه مثلث:

صاحب یك چنین صورتی از هوشی بسیار زیاد و استعداد فوق العاده ای برخوردار میباشد. این فرد عاشقی بسیار مهربان و وفا دار به حساب می آید.

صورت سه گوش:

صاحب یك چنین چهره ای بسیار حساس میباشد. فرد با وجود حساس بودن بسیار درونگرا نیز میباشد. این گونه افراد بعضی وقتها رویایی و رویا پرست میشوند و امکان زیادی نیز وجود دارد كه حیله گر نیز باشند این گونه افراد میتوانند خیلی حسود باشند و در عین حال كمترین وفاداری نسبت به همسر و محبوبشان ندارند.

صورت مستطیلی:

صاحب این گونه چهره همیشه در زندگی موفق میباشد. جاه طلب هستند و حتما نیز به مقامهای بالایی خواهند رسید. بسیار قدرتمند هستند و همه را در سطح پایین تر خورد میبینند.

فضل احمد معنوی: هر چه بگندد نمکش می زنند وای به روزی که...

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، تصمیمات هر کمیسیونی برای حل بحران انتخابات این بحران را دو چندان می سازد.

فضل احمد معنوی، رییس کمیسیون مستقل انتخابات در یک گفتگوی ویژه با طلوع نیوز با ابراز این مطلب می گوید که نتایج انتخابات پارلمانی که از سوی کمیسیون مستقل انتخابات اعلام شده است تغییر پذیر نیست و فیصله دادگاه ویژه انتخاباتی بنیاد قانونی ندارد و هیچگاهی عملی نخواهد شد و هشدار می دهد که هرگاه در حل این مشکل از راههای قانونی اقدام نشود اوضاع بدتر از این خواهد شد.

ایشان می گویند که طرح شش ماده ای این کمیسیون برای حل این بحران انتخابات پارلمانی از سوی رییس جمهور پذیرفته نشد.

وی می افزاید که رییس جمهور در نشستی با اعضای این کمیسیون خواستار دریافت راه حل این مشکل از سوی این کمیسیون شد اما به باور آقای معنوی در درون حکومت کسانی هستند که می خواهند به این بحران بیشتر دامن بزنند و ذهن رییس جمهور را منحرف می سازند.

کمیسیون مستقل انتخابات بر موقف پیشین خود درباره نتایج انتخابات پارلمانی پافشاری دارد و فیصله دادگاه ویژه را مغایر قانون می دانند.

رییس این کمیسیون فیصله های دادگاه ویژه را سیاسی میخواند. معنوی در این راستا گفت هرگاه محاکم سیاسی شد باید از عدالت دست شست.وی به ضرب المثلی در این مورد اشاره کرده گفت هرچه بگندد نمکش می زنند وای به روزی که بگندد نمک!

آقای معنوی هشدار می دهد که ادامه این معضل پیامدهای ناگواری خواهد داشت.

بر بنیاد برخی از گزارش های تأیید نشده رییس جمهور کرزی فهرست 17 نماینده معترض را که 14تن آنان از سوی دادگاه ویژه پیروز اعلام شده اند به کمیسیون مستقل انتخابات فرستاده است و از این کمیسیون خواسته است تا آنان را به مجلس نمایندگان معرفی کند.

منابع معتبری از کاخ ریاست جمهوری به رسانه ها گفته اند که کمیسیون مستقل انتخابات این فهرست را به گونه ی مخفیانه به نمایندگی سازمان ملل متحد در کابل فرستاده است اما این کمیسیون با اظهار بی خبری از این فهرست می گوید که به هیچ معامله ای تن نخواهد داد و رییس جمهور تاکنون چنین درخواستی از این کمیسیون نکرده است.

در همین حال نمایندگان پارلمان نیز طی اعلامیه ای بر تغییرناپذیری نتایج انتخابات تاکید کردند و گفتند که از نتایج نهایی انتخابات که توسط کمیسیون مستقل انتخابات اعلام شده حمایت می کنند.

در اعلامیه این نهاد آمده است که نظریات غرض آلود سیاسی که از سوی هیأت های فرمایشی و بدون صلاحیت های قانونی صادر می گردند، فاقد اعتبار حقوقی می باشند.

در همین ائتلاف پارلمانی حمایت از قانون که بیش از 200 تن از نمایندگان در آن عضویت دارند، پارلمان را مشروع خوانده و از رییس جمهور کرزی خواستند که از ایجاد کمیسیون های بی جا خودداری کند.

شماری از آگاهان نیز بر این باورند که ادامه این جنجالهای و بحرانها به نفع کشور نبوده و پیامدهای ناگواری را در پی خواهد داشت.

کشمکش ها میان قوای سه گانه کشور پس از آن شدت گرفت که دادگاه ویژه 62 تن از نمایندگان برحال را متقلب معرفی نمود و به همین تعداد نامزدان دیگر را برنده انتخابات اعلام نمود.

اعتیاد و انحراف جوانان و عوامل آن

اعتیاد به مسکرات و مواد مخدر و انحراف جوانان در جامعه به حیث یک مشکل جدی و یک آفت تباه کن و مصیبت بار درآمده است. ما می دانیم که جهت مجادله و مداوا با هر مرض و یا مشکل و تکلیف فردی و اجتماعی در مرحله نخست به تشخیص و بررسی ریشه و علل آن می پردازند، زیرا تا زمانیکه منشأ و علت آن مکشوف و رد یابی نشود، دریافت راه حل و درمان آن مقدور نخواهد بود.
اعتیاد از نظر لغوی به معنی عادت و خوګرفتن دوامدار به چیزی و آن را پیاپی خواستن است، اعتیاد به مواد مخدر و مسکرات نیز در اثر انګیزه ها و عوامل متعدد توأم باهم به وجود می آید. این عوامل هر کدام به صورت مستقیم و غیرمستقیم و با درجه و پیمانه های متفاوت تأ ثیرات در اشاعت اعتیاد و انحراف دست به هم داده و اثر میګذارد. لذا مجموع عوامل و انګیزه های مختلف است که باعث می شوند، شخص به راه انحرافی و اعتیاد کشانیده شود و زمینه های نا سالم روانی، جسمی و محیطی، اقتصادی، فرهنګی و حتی سیاسی را به بار آورد. بنابران میتوان ګفت که اعتیاد معلول عامل واحدی نبوده، بلکه مجموعه ای ازعوامل عدیده است که به آن جان میدهد. لذا بجا خواهد بود تا نخست مکث کوتاهی بر ضررهای آن نموده و بعد به شناسایی عوامل آن بپردازیم.

مصرف مواد مخدر و عواقب آن:
بر اساس نظریات متخصصین علوم طب و سایکالوژی و همچنان ریسرچ ها و تحقیقات که ازجانب دانشمندان علوم اجتماعی به عمل آمده، اعتیاد به مسکرات و مواد مخدر ضررهای فراوان فردی و اجتماعی دارد. عوارض اعتیاد به مواد مخدر در فرد معتاد از لحاظ روانی توهم ایجاد میکند، نیروی بدنی خود راشخص معتاد چنذین برابر از آنچه هست بالا تر تصور میکند و ګاهی هم برعکس آن. نارامی های مختلف روانی، افسردګی، بی خوابی، خیالات وجذبات زجردهنده، تنبلی تشتت و پراګندګی فکری، یادفراموشی وغیره را در شخص معتاد به وجود می آورد.
همینګونه اثرات ناګوار اعتیاد به مواد مخدر در جسم، امکان ضعف، نفس تنګی، قبضیت دایمی، سوزس جګر، ضعف کبد، زردی، بی میلی به غذا، بیماری ها و تکالیف کلیه و اختلالات ریوی، سرطان ریه، سقط جنین و تولد کودکان ناقص الاعضا یا مرده در زنان را سبب میشود.
ما میدانیم که مقام و منزلت انسانها از حیوانات و موجودات دیګر بخاطر داشتن عقل، روح واخلاق، عالی و نیکوتر است. مسکرات و مخدرات که عقل را به حیث یګانه سرمایه امتیازانسان از وجود او می زداید و ارزشهای اخلاقی و اجتماعی او را تهی و غریب میسازد. معتاد نمی تواند تابع هیچ قانون و نظمی باشد که در اینصورت فقط ازانسان صرف هیکل و بادی میماند، دیوانه، مست، بی اراده، لرزان و مرتعش و بی شعور میګردد. ازهمین جهت است که در معتادان و مست ها انحراف اخلاقی بیشتراست. عاطفه انسانی خانوادګی، محبت وصمیمیت به زن یا شوهر و فرزندان و ایفای مسوولیت های فردی و اجتماعیش از او زایل میګردد.
به همین صورت از نظر اجتماعی همه میدانیم که اعتیاد به مواد مخدر یک نوع قتل و آدم کشی است. منافی و مخل نظم، امنیت و آرامش خانواده، محیط و جامعه قرار میګیرد که آیین اسلام صریحا آن را نهی کرده و بخاطر اینکه وسیله آلوده ساختن اجتماع است، آن را ګناه بزرګ محسوب نموده است. دانشمند انګلیسی«بنتام benthom» در این رابطه می نویسد که« مشروبات الکولی و مخدرات در کشور های شمالی انسان را کودن و ابله و در کشور های جنوبی دیوانه و مجنون می سارد. دانشمند موصوف می افزاید که « آیین اسلام تمام انواع نوشابه های الکولی و مواد مخدر را تحریم کرده و این یکی از امتیازات اسلام می باشد».

مصرف الکل
طبق اخبار منتشره، علت افزایش آمار جرایم و جنایات، مصرف الکل است و معتادین مواد مخدر به دلیل مصرف الکل بیشتر ضرب وجرح، سرقت، تجاوزات جنسی و قتل انجام می دهند که اکثرا در حال مستی و بی خودی روی میدهد.
از نظر اقتصادی هم نیروی کار و تولید را کاهش میدهد. مصارف تداوی امراض و تعقیب جرایم ناشی از آن سالانه وقت و مبالغ هنګفت خانواده ها و دولت ها را صرف آن میکند.
از لحاظ فرهنګی رواج بیشتر اعتیاد در بین کشورها بخصوص در بین نسل جوان باعث از بین رفتن نیروی جسمانی و فرهنګی شخصیت افراد شده و با تضعیف و محو هویت فرهنګی از صحنه اجتماع اخراج می ګردند. دیگر اینکه قدرت اراده، تصمیم و همت جوانان راخاموش میسازد، حس استقلال و شرف را در روح جوانان معدوم و آنها را به یک موجود عاطل و باطل مبدل می کند که خود صدمه ایست به پیکر فرهنګی یک جامعه زیرا فرهنګ یګ جامعه بیشتر به قشر جوان و تعلیم یافته فعال و بیدار پُرتلاش و پیشرفته بستګی و اتکا دارد.
جهت خطرناک تر دیګر ضرر اعتیاد به مواد مخدر و مسکرات از نظر سیاسی است. معمولا مشتریان همیشګی آن را افراد مستضعف و کم عاید تشکیل میدهد. ترویج و قاچاق مواد مخدر در کشورهای عقب مانده و رو به انکشاف یک پدیده اتفاقی نیست، بلکه محصول کوشش و تلاش های نامیمون سیاستمداران برای وابسته ساختن کشورهای متذکره است که از ناحیه قاچاق و فروش آن به جوامع مذکور همه ساله میلیارد ها دالر را به کشورهای خود سرازیر مینمایند. امروز میلیونها نفر از مردم جهان ګرفتار و معتاد به مسکرات و مواد مخدر هستند و سر رشته این جریان را بیشتر حکومت سازان سرمایه، کارګردانان سازمانهای جاسوسی برای تحقق و دست یابی به اغراض و اهداف نا مشروع شان بدست دارند. آنها معتقدند که در تسخیر یک مملکت، تضعیف، تصاحب و تباهی هیچ عاملی بهتر از مواد مخدر نیست. برای مغلوب ساختن ملتها یک کیلو ګرام تریاک و هیروئین، یک چلم چرس و یک بوتل مشروب الکولی از چندین تانک و هزاران توپ موثرتر است. ما مثالهای دقیق و عملی آن را در طی تجاوز شوروی سابق تاکنون وجود عمال هوس ران و دیوانګان و معتادین قدرت تباهی مردم شاهدیم که مملکت و ملت غیور افغان همه هستی و بنیاد مادی و معنوی و جان هزاران انسان را فدای ودکای روسی و ماه روی های«کا،جی،بی » و یک چلم چرس نمودند و سنګ بنای آن را در پهلوی صد هاجرم و جنایات دیګر در کشور ګذاشتند را تجربه کردیم که بیش از دو میلیون معلول و معیوب و معتاد امروز بار دوش ملت را به میراث ګذاشته اند، ملت افغان زمزمه میکند که «عادل برفت و نام نیکو اختیار کرد - ظالم بمرد و قاعده زشت ازو بماند ».

عوامل انحراف و اعتیاد:
تا اینجا از اثرات سوء مواد مخدر و مسکرات در ابعاد شخصیت انسانی و اجتماع گفتیم، که مسلما این انحرافات و روی آوردن به آن به خودی خود به وجود نمی آید، بلکه زاده علل و اسبابی است که ذریعه فلاسفه و دانشمندان زیادی ازسقراط و افلاطون تا کنون روی این مساله و معضل تحقیق و ریسرچ انجام شده به طوریکه منشاء و ریشه آن رد یابی و پهلوهای مختلف موضوع را بررسی و نظریات ارایه نموده اند ګه برخی از علما و دانشمندان به عوامل و اسباب آن انګشت ګذاشته و اتفاق نظر دارند و ما نیز عملا در زندګی روزمره و محیط اطراف خویش آن را مشاهده و تجربه می کنیم که در اینجا اختصارا به نمونه هایی از آن تمرکز می نماییم:

نزاع و جدال میان خانواده ها
خانواده یګانه کانونیست که شخصیت فرد در آن پی ریزی میشود. خانواده ایکه روابط افراد و اعضای آن بخصوص والدین برمبنای محبت و صمیمیت و احساس مسوولیت استوار باشد، طفلی که در آن خانواده متولد و بزرګ میشود با محبت و صمیمیت و فضای آرام وګرم انس و خو ګرفته، که همین حُب و نزدیکی و انتظام موجب استحکام علایق، جذب و کشش و وابستگی طفل یا جوان به خانواده ګردیده است. ولی برعکس در محیط خانواده ایکه این اصل رعایت نګردیده، فضای خانواده مکدر، نزاع وجدل، بګو و مګو، محیط خشک و بیروح وضعیت رابرای اولاد هات تنګ و دلګیر میسازد بنابراین از ناچاری و به خاطر رهایی از چنین وضعی اولاد ها به چیزها و جاهای دیګر پناه میبرند که در اینصورت ګرایش و وابستګی شان از خانه ګسسته شده و در شرایط سردر ګمی بسر برده و در صدد یافتن مونس وهمدم بیرون از خانواده هستند و به مسکرات و مواد مخدر روی می آورند.
از اینرو وقتی در موضوع عمیق میشویم و در تګاپوی راه های بیرون رفت و جلوګیری از ینګونه مسائل خانمان سوز و تباه کُن اجتماعی دقت می کنیم، متوجه می شویم که در بیشترین اصول و مبادی و نظریات بر پهلوهای مادی زندګی تأکید صورت میګیرد و ارج ګذاشته میشود تا پهلوها و ارزشهای معنوی آن، و از اینجاست که در مقایشه نظری و عملی بوضاحت تمام درمی یابیم که آیین مُبین زندګی ساز اسلام که ناجی بشریت از ګمراهی است، به بهترین وجه، مانند سایر عرصه ها در تشکیل خانواده اهتمام زیاد نموده و خانواده را که از وصلت زن و مرد آغاز و اولاد، پدران، مادران، برادران، خواهران و سایر اقارب وسعت می یابد و هسته اجتماع و جمعیت های بزرګتر را تشکیل میدهد، فضای صمیمی و پر از محبت و رعایت آداب و اخلاق حمیده و سلسله مراتب را در آن توصیه و تأکید مینماید.
بطور اختصار خانواده ایګه از نظر معنی و ماده غنی باشد، همواره خوشبختی را هم در خود و هم در اجتماع به وجود می آورد و خانواده ایکه از نظر معنی تهی و بر مبنای ماده استوار باشد همانند مثال فوق بدبختی، فساد، خود سری و خودګامګی، بی بندباری و مصیبت های بزرګ را به وجود می آورد. لذا منشاء و سرچشمه بسیاری از ناهنجاری ها و انحرافات را میتوان در فقدان یک نظام صحیح و سالم خانواده جستجو کرد .« از همین جاست که نظام سیاسی و مملکتی ما بر طبق اوضاع و احوال خود ما بوجود می آید ». وقتی ما با انګشت سبابه به ملامتی سازمان ها وحاکمان لشکری و کشور ی شاره مینمایم غافل ازآنیم درعین زمان که سه انګشت قات شده دست به ملامتی به طرف خود ما اشاره دارد که این بار ملامتی ها محصول غفلت و بی التفاتی به کانون تربیت و پرورش خانواده ګی و سوء اداره است که این چنین حالتی را به وجود آورده است.

فقر و تنگدستی
فقر، تنګدستی و ناداری عامل دیګر انحراف و اعتیاد است. ما مسلمان ها همه بیخبری وتنبلی ها، فقر وغربت و ګوشه ګیری و انزوا پذیری ها را به اسلام تحویل میدهیم، درحالیکه دین اسلام یک دین اجتماعیست و برای انسان و زندګی بهتر وی قوانین و چوکات های رهنمودی ارائه مینماید که این عامل را نیز این آیین نجات بخش به بهترین صورت روشن کرده، فقر و تنګد ستی را پسند یده ندانسته، بلکه بهره ګیری از یک زندګی خوب و مرفه و داشتن تأمینات وتسهیلات مادی ومعنوی را مطابق به معیارهای موضوعه که محصول دست رنج حلال و مشروع باشد از جمله نعمات پاکیزه دنیا میداند.
در همین زمینه روایتی موجود است که پیغمبر اکرم محمد مصطفی«ص» از فقر و تنګدستی ازخداوند تعالی پناه می جسته، بناء این فقر مادی است که یکی دیګر ازعوامل اعتیاد و انحراف محسوب میشود. زیرا وقتی انسان مجبور است جهت ابقای حیات خویش ضروریات اولیه را تهیه کند و هرګاه توان و امکان مالی نداشته باشد، زمینه های تهیه احتیاجات ازطریق مشروع وحلال مساعد نګردیده به راه های غیرمشروع توسل می جوید که این توسل های نامسروع خود آغاز انحراف و اعتیاد بشمار می آید.

طلاق و جدایی والدین
طلاق و جدایی میان زن و شوهر یک خانواده نیز از عوامل انحراف و اعتیاد دانسته شده، خانواده که تهداب و یک واحد اجتماعی بافت شده است، نیز از دیدګاه دین مبین اسلام استقرار، سکون، آرامش و اطمینان، محبت، تعاون و رفاه تار و پود آن را تشکیل می دهد و در آن اصل محوری مادری است که نظر به فرموده پیامبرجلیل القدر سه مرتبه حقوق واحترامش نسبت به پدر بیشتر و والاتر است. تدبیرمنزل، تربیت و پرورش اولاد و ایجاد فضای پُر ازعطوفت و مهر و صمیمیت از وظایف عمده و اساسی یک مادرمحسوب شده و به عهده مادر ګذاشته شده که نام برده بر مهر و عطوفت فطری هر آنچه در وسع و اختیار دارد، در راه تأمین رفاه و سعادت و پرورش اولاد صرف میکند و خدمات خستګی ناپذیر را در برابر اولاد بدون هیچګونه توقع و پاداش انجام می دهد.
از همین جهت است که در آیین و قوانین عدالت پرور اسلام نفقه زن و اولاد بدوش مرد« پدر» ګذاشته شده و زن را عزت و مصوونیت بخشیده و از زیر بارګران کار و زحمت خارج از منزل به منظور کسب معاش فارغ میسازد. تابه کمال اطمینان و خاطر آرام به بهبود امور منزل و تربیت و پرورش اولاد که وظیفه بس خطیر و درواقع تهداب ګذاری اجتماعی است، بپردازد نیرو و فرصت کافی برای انجام این وظایف در اختیار داشته باشد. این به هیچ وجه محدودیت و انحصار برای زن به رغم مخالفین و بی خبران از آیین عدالت ګستر اسلام شمرده نشده، بلکه حرمت و حقوق و امتیاز خاصی است برای زن. برهمین مبنی است که ګفته اند « زن با یک دست ګهواره را می جنباند و با دست دیګر جهان را ».
بناء اګر این کانون ګرم محبت و صمیمیت و آرام در اثر جدایی و طلاق از هم می پاشد، علاوه ازخود زن و شوهر، اولادها و سایرین نیز پرعقده شده و به پریشانی، نارامی، ذلت ذهنی وجسمی ومصایب بی شمار مبتلاشده، که ناګزیر میشوند برای به اصطلاح غم غلط کردن به استعمال مسکرات و مخدرات و فساد اخلاقی و غیره روی آورند.

بیکاری
بیکاری ونداشتن مصروفیت و سرګرمی سالم اطفال، نوجوانان و جوانان وحتی بزرګ سالان نیز یکی ازعواملی است که باعث انحراف و اعتیاد به موادمخدر و مسکرات میګردد. فامیل هاییکه دارای برنامه ڼظم و احساس مسوولیت و اندیشه باشند، هرگز اجازه نمی دهند که اولاد یا اعضای خانواده شان عاطل و باطل و تنبل و بیکار بار بیایند، بلکه پیوسته تلاش میی ورزند تا ازعطالت و بیکاری اعضای فامیل جلوګیری بعمل آورند.

دوستان ناشایست
همینګونه همنشینی با دوستان و رفقای بد و نااهل یکی دیګر از عوامل بزرګ انحراف انسان محسوب میشود. زیرا انسان بخش زیادی از افکار، خوی وعادت وصفات خود را از طریق دوستان و هم نشینان خود میګیرد. چنانیکه میګویند که شخصیت فرد از روی دوستانش مورد ارزیابی قرار می گیرد و به اثبات رسیده است که نقش دوستان و هم نشینان در خوشبختی و بدبختی یک انسان از هر عاملی مهم تر است. به همین مناسبت در جای دیګر نیز ګفته اند که « امتحان تا نکنی دوست، دست باآن مده، یا آب را نادیده موزه را از پا کشیدن نا صواب است».

رسانه ها، ماهواره و اینترنت
نقش وسایل اطلاعات جمعی عامل دیګریست مانند رادیو و تلویریون، سینما و پوستر ها، عکسها و از همه بیشتر هم مفید و هم خطرناکتر و مُضرتر کمپیوتر و اینترنت این ګنج اسرار و مخزن فساد که در ګسترش افکار وعقاید بسیار موثر واقع میشوند. اګر اولادها و اعضای فامیل توسط والدین به پروګرام ها و برنامه های نافع و آموزنده رهنمایی، تشویق، ترغیب وکنترول نشوند، یقینا که نشر و پخش و مشاهده عکسها، فیلمهای مبتذل برهنه و نیمه عریان جوانان حتی بزرګ سالان را نیز به طرف انحراف و فساد اخلاقی و ارتکاب معاصی و جرایم می کشاند.

نصیراحمد -- مهمند

روش ناسالم سیاسی و فروپاشی جامعه مدنی

افغانستان در یک حالت اضطراری قرار دارد که هروز وضع سیاسی , نظامی واجتماعی کشور نظربه فقدان ذهنیت سالم سیاسی ونا رسائی های اداری واجتماعی بدتر شده وحتی زحمات وکوشش های کشور های کمک دهنده بین المللی رابه یاس مبدل ساخته است و جامعه بین المللی به این نتیجه رسیده است که جد وجهد شان برای بهبود اجتماعی واقتصادی به موفقیتی نه انجامید وروز بروز و به تدریج از این کشور فاصله میگیرند و به این مفکوره رسیده اند که مملکت را بحال خودش بگذارند که در گرداب قوم گرائی وقبیله گرائی عوطه ورو باز بجان یکدیگر افتاده و مانند سابق برای هریک از اقوام گور های دستجمعی ایجاد کنند.
گروپ بحران بین المللی در گزارش اخیر خود نوشت : یک دهه بعد از مداخله نظامی امریکا در افغانستان تلاش ها به خاطر ارتقای ظرفیت حکومت در زمینه تامین امنیت و ارائه خدمات ابتدائی ناکام شده است.

اگر مصاحبه ها , راپورهای اخیر رسانه های داخل کشور وب سایت های افغانی و دستگاه های نشراتی کشورهای غربی تعقیب شود همه به این نتیجه رسیده اند که در ظرف چند سال آینده قوای امریکا این کشور را در آینده نزدیک ترک گفته و یا فعالیت های نظامی خویش را محدود به تربیه چند عساکر بی سواد افغان معطوف خواهند نمود.

با تاسف عمیق فساد اداری, بی کفایتی, خویش خوری, قوم گرائی و قوم ستیزی چنان دامنگیر این کشور شده که مجال و یا توفیق آنرا نیافت که از کمک های گسترده جامعه بین المللی در ظرف ده سال گذشته بطور درست استفاده شود, پروژه های انکشافی و اقتصادی کشور همه روی کاغذ بوده و به جز چند پل و پلچک و جغله اندازی جاده ها در ولایات , کلینیک های کوچک صحی ؛ حفر چند چاه عمیق و احداث مکاتب و مدارس بی معلم و بی وسایل بنا گردید ولی پروژه های مهم و مفید نسبتا بزرگی که به زیر بنای اقتصادی کمک و تاثیر چشمگیر به توسعه اقتصاد ملی شود و قوای عاطل, بیکار و بی روزگار کشور را مصروف کار کند به ندرت می توان یافت. از نگاه احصائیوی تعداد بیکاران را در راپور های اقتصادی 40 % تذکر داده اند ولی همه به این نظر اند که سطح بیکاری به مراتب بیشتراز 40 فیصد است.

وزرات خانه ها شکایت داشتند که موفق به مصرف بوجه تعین شده در سال های گذشته نسبت کمبود پرسونل فنی و بیروکراسی بی مورد نشده اند و حتی بوجه سال روان وزرات مالیه نسبت نواقص فنی و بی عدالتی در ولایات مختلف از جانب پارلمان برای بار دوم رد گردید.

در راپور های وزارت تجارت و وزارت مالیه میزان انکشاف اقتصادی سالهای گذشته را به ده الی 12فیصد نشان داده اند، در حالیکه سنجش انکشاف در افغانستان یک معیار انکشاف کاذب است و فعالیت های اقتصادی این کشور متکی به کمک های جامعه جهانی است و اگر این کمک ها قطع گردد، افغانستان به یک بحران عمیق اقتصادی دچار خواهد شد.

از نگاه روش سیاسی کشور روبه قهقراست و به تدریج جامعه ما در اثر نارسائی های سیاسی روبه فروپاشی است.
مشاورین رئیس جمهور به استثنای یک الی دونفر متباقی یک گروپی از اشخاص بی کفایت سیاسی اند که به افکار منفی سلطه جوئی و قوم گرائی گرایش دارند و انحطاط اجتماعی را دامن میزنند.

از ابتدای روند انتخابات وکلای پارلمان تا امروز پروسه انتخابات جنجال برانگیز و با تقلب های گسترده
در صندوق های آراء همراه بود, عدم شرکت مردم بطور وسیع در انتخابات نسبت تهدید ترور و وحشت طالبان و
پیامدهای تقلب گسترده توجه مطبوعات جهان را برای چند ین ماه مکمل بخود معطوف ساخت, نه موسسه جهانی ملل متحد و نه کشور های کمک دهنده موفق به یک راه حلی که قناعت مردم افغان و جامعه بین المللی را حاصل کند بدست آمدد و با یک نا امیدی خاص وبطور اجبار نتیجه انتخابات ناقص را به اصطلاح عام ( بینی خمیری) ساختند و مردم هم آنرا با همان کمبودی ها نسبت وضع اضطراری کشورقبول نمودند و رئیس جمهور افتتاح پارلمان را تا که امکان اش موجود بود به تاخیر انداخت و با یک بهانه انتخابات ولایت لوگر را غیر عادلانه خواند و بالاخره اولین جلسه پارلمان را در اثر فشار های داخل وخارج از کشور بعد از یک وقفه طولانی افتتاح نمود و در صحبت خود از یک سو این وظیفه خطیر را به نمایندگان ملت تبریک گفت وآنرا مشروعیت بخشید و از جانب دیگر رئیس جمهور آقای کرزی یک محکمه اختصاصی را برای نامشرع ساختن پارلمان بوجود آوردویک بار دیگر یک بحران سیاسی را عمداٌ بوجود آورد.

اکنون هرسه قوای سیاسی , قضائی و مقننه باهم به رقابت برخواسته وهریک سعی دارد که به یک نوعی موقف واستقلال عمل یک دیگر را تضعیف کند که البته این روش به ضرر کشور وملت است وجامعه مارا از هر جهت آسیب پذیرتر ساخته است. ایجاد بحران سیاسی وتنش های که بین پارلمان وقوه قضائی بودجود آمده مسئول آن تنها وتنها آقای کرزی است.

انتخاب شخص آقای کرزی هم به حیث رئیس جمهور کشور با تقلب همراه بود و پارلمان فعلی که مطابق به ذوق و خواسته های جناب رئیس جمهور نبود صرف به همین علت یک محکمه اختصاصی را ایجاد کرد و این محکمه هم 62 کاندید بازنده را برنده و در عوض بعد از گذشت شش ماه 62 عضو پارلمان را که رئیس جمهور, در روز افتتاح پارلمان را مشروعیت داد ولی دراثر فیصله محکمه اختصاصی نماینده های پارلمان به تقلب ملزم شناخته شد و از نگاه حقوقی این 62 نماینده مجرم شناخته شدند که مغایر ماده قانون اساسی است و این حرکت تنش های خطرناکی را میان هرسه قوای سیاسی , مقننه و قضائی بوجود آورد.

انکشافات سیاسی اخیر افغانستان را به دو راه سرنوشت ساز سیاسی میکشاند:
اول : آقای کرزی که برای بار دوم رهبری سیاسی کشور را بدست گرفته و باز هم همان سیاست غیر قابل تامل را ادامه میدهد و همراه با یک تعداد از متقلبین به اصطلاح جهادی که دست شان آلوده به جنایات جنگی وتجارت وقاچاق مواد مخدر است که بنام دار ودسته کرزی معروف شده اند به پیش خواهند گرفت که این اشتباه بزرگ سیاسی کشور را به پرتگاه نیستی وتجزیه کشور خواهد کشانید ودیری نخواهد گذشت که رژیم کرزی حمایت جامعه جهانی را بکلی ازدست خواهد داد دیر یا زود از اریکه قدرت پائین افتاده وجای را برای اشغال دوباره طالبان عقب گراه وجنایت کاران حرفوی خالی خواهد نمود.

راه دومی اینست که کرزی بالاخره متوجه اشتباهات گذشته خویش شده ویک پروگرام وسیع مجادله بر ضد ارتشاه , فساد اداری و فتنه گری وضع نموده وبا همکاری یک تیم قوی کاری و بکلی جدید که شامل اشخاص فنی با استعداد وبا تجربه اداری ,که فراخ نگر وگسترده اندیش که عاری از تعصب قومی وزبانی باشند وصرف به پیشرفت این کشور فکر کنند با جدیدت خاص بکار شروع وبه این ترتیب اعتمادملی را جلب نماید.

از جانب دیگر پروژه های زود رس بائیست طرح شود که برای ملیون ها انسان بیکار مصروفیت خلق نموده ویک روزنه امید زندگی برای این بیچاره ها جستجو وهرچه زودتر مردمان بیکار ازدایره فقر و بیچارگی کشانیده شود.

بهترین راه نظر به شرایط فعلی طرح پروژه های زود رس که باعث خلق کار در یک مدت کوتا است و مزید بر آن توسعه زمین های زراعتی , احداث بند های آبیار تمدید کانال ها وغرس اشجار مثمر است اگر پروژه های آبیاری و ساختمان بند های بزرگ وکوچک آب درمسیر دریای کابل , آمو , هلمند , ارغنداب , هریرود و کوکچه آحداث شود علاوه بر اینکه زمین های وسیع و بائیر کشور تحت زرع آمده ومزید برآن ازاین بند ها نیز برای انرژی استفاده خواهد شد که تولید انرژی باعث بنیان گزاری یک تعداد کار خانه های صنعتی خورد و بزرگ گردیده که بعدا برای جهش اقتصادی کشور رول مهم بازی خواهد نمود.

پروژه دیگری که به تعداد زیاد کارگران راجذب میکند ایجاد شاهراه ها است. ایجاد شاهراه ها یک تحول شگرف تجارتی و اقتصادی را در کشور رونما خواهد ساخت یکی از پروژه های مهم شاهراه هرات کابل از مسیر چخچران , اروزگان , یکولنگ , دایکندی, بامیان و کابل است , به تعداد صدها بل هزارها قراه وقصباتی که در امتداد این پروژه قرار میگیرند از حالت انزوای جغرافیائی برامده و یک مراودات اقتصادی , تفاهم و تبادل فرهنگی و اجتماعی را بار میاورد و مزید برآن انتقال اموال وامتعه تجاری بداخل وخارج کشور با سرعت بیشتر صورت گرفته و تسهیلات بزرگ در هربخش اقتصادی وارد خواهد نمود.

آغاز این پروژه ها یک روش وسیع ملی بوده و برای جلب اعتماد اقشار ناراضی کشور وسیله خوبی شده میتواند از جانب دیگر انتقادات جدی که از جانب ولایات بر علیه روش غیر عادلانه حکومت کرزی بلند است روبه خاموشی گذاشته ومناطق محروم مرکزی , شمال وشمال غربی که مردم محل این کمبودی ها را روش تبعیض اقتصادی , فرهنگی , زبانی و مذهبی حکومت میدانند تاحال مورد توجه جدی بازسازی قرار نگرفته اند یک امید واری وهمکاری متقابل رابین حکومت ومردم برقرار خواهد ساخت.

داکتر سخی اشرف زی سیدکاغذ

داستان دختران افغانی که فریاد می زنند، می گریند و می خندند

بیماری این دختران با سر دردی شدید همراه است.

دو اتاق در بیمارستان ابن سینای کابل شلوغ است و صدای داد و فریاد دو سه دختر ظاهرا هفده و هجده ساله در یکی از این اتاقها آرامش طبقه دوم بیمارستان را برهم زده است.

مادر و برادر جمیله دستان او را محکم گرفته اند، اما او به هر سو می غلتد، گاهی گریه می کند و لحظه ای فریاد می زند. دختر دیگری در تختی دیگر مانند جمیله همچنان ناآرام است.

بیمار سوم هم یک دختر است که تازه کمی آرام شده و دارد به خواب می رود. خواهر، برادر، مادرش و چند تن دیگر در کنار تخت او نشسته و نگران وضع او هستند.

شش دختر دیگر هم، که وضعیت مشابه به آنها دارند، در اتاق کناری بستری هستند.

سر درد شدید، ضعف، لرزه و ناراحتی عصبی، شکایت اصلی آنها است، ولی اعضای خانواده های آنها می گویند که این دختران زمانی که دچار "حمله" می‌شوند، گریه می کنند، می خندند، فریاد می زنند و به صورت غیرارادی از گذشته های خود صحبت می کنند.

این دختران دانش آموزان مدرسه دخترانه "میر آدینه" در ولسوالی مالستان غزنی، در جنوب افغانستان هستند که روز جمعه (۱۷ سرطان) به همراه ۱۱ دانش آموز مبتلا به همین بیماری برای درمان از غزنی به بیمارستان ابن سینای کابل منتقل شده اند.

روز سه شنبه گذشته (۱۴ سرطان) محمد نبی، مدیر اداره آموزش و پرورش مالستان به بی بی سی گفت که بیش از ۵۱ دانش آموز دختر در این مدرسه "مسموم" شده اند و دکتر خادم علی، پزشک درمانگاه مالستان گفت که این دختران در پی این مسمومیت دچار "اختلال سیستم عصبی" شده اند.

این دختران هر از چند ساعت یا دقیقه دچار حمله شدید می شوند.

مسئولان درمانگاه مالستان به پدران و مادران این دانش آموزان گفتند که فرزندان آنها در این درمانگاه قابل درمان نیستند و بیماری آنها هم در آنجا تشخیص نخواهد شد. این دختران به بیمارستان شهر غزنی منتقل شدند، ولی مسئولان بیمارستان غزنی هم نتوانستند کاری انجام دهند.

بیست تن از این دانش آموزان در اثر مشورت پزشکان بیمارستان غزنی به کابل منتقل شدند و در بیمارستان ابن سینا تحت درمان قرار گرفتند.

دکتر رحمت الله، رئیس بیمارستان ابن سینای کابل گفت که حال یازده تن از دانش آموزان مالستانی خیلی زود خوب شد و از بیمارستان مرخص شدند، اما ۹ تن از آنها هنوز هم در این بیمارستان بستری هستند.

رئیس بیمارستان ابن سینا گفت که بیماری این دانش آموزان و دلیل ابتلای آنها به این بیماری هنوز مشخص نشده است، ولی ظاهرا نشانه های "مسمومیت" در آنها بیشتر دیده می شود.

به همین دلیل دکتران بیمارستان ابن سینا گفته اند که به دلیل عدم تشخیص نوع بیماری اقدامات آنها محدود است و در حال حاضر آنها تنها به تزریق سیروم اکتفا کرده اند.

حمله شدید در این بیماری باعث می شود که بیمار خود را پرت کند، یا دستها و سر خود را به جایی بزند.

شکیلا دانش، یکی از این دانش آموزان است. او داستان مبتلا شدن خود به این بیماری را چنین توضیح داد: "بعضی از دختران در مکتب بیمار شدند و بعضی دیگر در راه ها می افتادند. من خودم شخصا وقتی که به سوی خانه می رفتم، در راه افتادم هیچ نفهمیدم. سه ساعت بیهوش مانده بودم. بعد که به هوش آمدم، دیدم که در کلینیک هستم."

شکیلا افزود زمانی که او به مکتب رفت، در آن جا بوی بدی احساس کرد. به نظر او، شاید این بوی ناشی از موادی بوده که او را مبتلا به این بیماری کرده و او احتمال آلودگی آب چاه مکتب را که دانش آموزان از آن استفاده می کنند، هم بعید ندانست که باعث این بیماری شده باشد.

اما کارگر نوراوغلی، سخنگوی وزارت صحت افغانستان گفته است که تلاشهای این وزارت برای تشخیص بیماری دانش آموزانی که در مناطق مختلف این کشور مانند دانش آموزان مالستانی بیمار شده اند، تا حال به نتیجه نرسیده است.

او گفت که در برخی موارد و از جمله بیماری دانش آموزانی که حدود یک ماه پیش در بامیان به صورت گروهی و همزمان بیمار شده بودند، تا چند هفته طول کشیده، ولی در کل چنین بیماری ها تلفاتی در پی نداشته و هنوز در آزمایش های خونی که انجام شده، مورد قابل نگرانی به نظر نرسیده است.

برخی از پزشکان در بیمارستان ابن سینا این احتمال را مطرح کرده اند که ممکن است این دختران به "هیستری گروهی" مبتلا شده باشند، اما اعضای خانواده های این دختران نسبت به این نظریه واکنش شدیدی نشان دادند.

خانواده های دانش آموزان بامیانی که آنها هم مانند دانش آموزان مالستانی در مدرسه و به صورت همزمان بیمار شده بودند، از سردردی، لرزه بدن، ناراحتی های عصبی و سفت شدن دست ها و پاها و گردن شکایت داشتند.

اخیرا بیش از پنجاه دختر دانش آموز مالستانی در ولایت غزنی به این بیماری مبتلا شدند.

خانواده های آنها گفته اند که بیماری آنها هنوز هم پس از گذشت یک ماه به صورت حمله های پی هم دیده می شود. به گفته خانواده های آنها، این دختران در هنگام حمله گریه می کنند، گاهی فریاد می زنند یا به صورت غیرارادی خنده می کنند و از گذشته های خود صحبت می کنند.

بیشتر این عوارض در دست کم دو تن از دانش آموزان بیمار مالستانی بستری شده در بیمارستان ابن سینا هم دیده می شود. یکی از دانش آموزان گریه می کرد و به با صدای بلند فریاد می زد. دستها و سر خود را به تخت خواب می زد، اما اعضای خانواده او آنجا بودند و دست ها و سر او را گرفته بودند.

با این وضعیت، اعضای خانواده های این دانش آموزان به شدت نگران بودند و از گسترش این نگرانی در میان خانواده های دیگر دانش آموزان در مالستان هم سخن گفته اند.

این نگرانی با مبتلا شدن دانش آموزان دختر در چندین مورد در چند ولایت افغانستان در مدت دست کم سه سال اخیر، حالا به یک مساله جدی اجتماعی_امنیتی بدل شده است.

خانواده های این دانش آموزان در بیمارستان ابن سینا می گفتند اهالی ولسوالی مالستان از شیوع این بیماری در سطح کل ولسوالی نگران هستند و عدم تشخیص این بیماری و دلایل ابتلا به آن، آنها را روز به روز بیشتر نگران می کند.

کنفرانس بررسی وضعیت رسانه‌های افغانستان در لندن

داوود ناجی

بی بی سی

مدرسه مطالعات شرق شناسی دانشگاه لندن، سواز، روز ۱۷ سرطان/تیر میزبان کنفرانسی بین المللی با نام "حکومت داری خوب و رسانه" بود.

در این نشست فعالیت رسانه های افغانستان از زمان سقوط طالبان و همچنین چالشها و مشکلات برسر راه رسانه های داخلی افغانستان، به ویژه پس از خروج نیروهای خارجی از این کشور بررسی شد.

رشد کمی رسانه ها در سالهای اخیر یکی از دست آورد هایی است که دولت افغانستان و متحدان بین المللی اش همواره از آن یاد می کنند، اما آیا رسانه های افغانستان به لحاظ کیفی نیز رشد داشته است؟ و آیا فضای سیاسی که سبب ایجاد ده ها رسانه صوتی، تصویری و چاپی در افغانستان شده است، پایدار خواهد بود؟

حدود ۳۵ تلویزیون، بیش از ۷۵ ایستگاه رادیویی که بیشتر شان محلی اند و همچنین دهها نشریه در ده سال اخیر در افغانستان به میان آمده اند، بیشتر این رسانه ها از نظر مالی هنوز روی پای خود نایستاده اند و هزینه آنها از سوی نهادهای بین المللی تامین می شود.

در کنفرانس سوآز، یکی از سوالات این بود که آیا بعد از خروج نیروهای خارجی از افغانستان این رسانه ها به لحاظ مالی قادر خواهند بود به حیات خود ادامه دهند یانه؟

تسلط افراد با نفوذ و جنگسالاران بر رسانه ها از موضوعات دیگری مطرح در این کنفرانس بود و اینکه به لحاظ کیفی رسانه های داخلی افغانستان چقدر به ارزشها و اخلاق روزنامه نگاری مدرن پایبند هستند.

اغلب شرکت کنندگان به این نظر بودند که اگرچه رسانه ها در افغانستان در مقایسه با بسیاری از کشورهای همسایه، از آزادی های نسبی بیشتری برخوردارند، اما عملکرد غیر حرفه ای شماری از روزنامه نگاران و رسانه ها سبب شده است تا این رسانه ها اعتبار لازم را در میان مخاطبان خود پیدا نکنند.

بررسی کلی شرکت کنندگان در این سمینار این بود که رشد کمی رسانه ها سبب شده است که شمار زیادی از روزنامه نگاران غیر حرفه ای به عنوان روزنامه نگار استخدام شوند و این امر باعث می شود که مردم به تولیدات این رسانه ها اعتماد نکنند.

یک ارزیابی که در اواخر سال ۲۰۱۰ میلادی توسط یو اس آی دی (اداره توسعه بین المللی آمریکا) منتشر شد نشان می دهد که هنوز ۷۵ درصد از مردم افغانستان به رسانه های داخلی در افغانستان اعتماد ندارند.

این ارزیابی همچنین نشان می دهد که در بسیاری از موارد هنوز این رسانه های خارجی هستند که با کشف و دریافت مساله یا مسائلی، خبرساز می شوند. در سال ۲۰۱۰ اغلب گزارشها تحقیقات و نظر سنجی های انجام شده توسط رسانه های عمدتا غربی، سرخط رسانه های داخلی در افغانستان بوده است.

صدیق برمک، سینما گر و کارگردان فیلم اسامه، که از سخرانهای این سمینار بود، گفت که عدم وجود یک سیاستگذاری دقیق و حساب شده فرهنگی از سوی دولت افغانستان سبب شده است که رسانه های جمعی و از جمله سینمای افغانستان نتواند بطور خلاق و فعال عمل کند و از نظر مالی نیز وابسته به نهاد های بین المللی و نیازمند حمایت های زود گذر و پروژه ای، باقی بمانند.

بخش اعظم از درآمد های رسانه ها در افغانستان وابسته به تبلیغ و آگهی برنامه و پروژه هایی است که از سوی نیروهای خارجی راه اندازی شده است و حالا سوال اساسی این است که در صورت خروج آنها از افغانستان این رسانه ها چگونه می توانند به حیات خود ادامه دهند.

اکثر رسانه های چاپی در افغانستان بصورت رایگان توزیع می شوند، بسیاری از برنامه های تلویزیونی و رادیویی نیز از سوی سازمان ملل، ناتو و یا نهاد هایی چون یونسکو، بانک جهانی و یا دفتر هیات نمایندگی سازمان ملل متحد در افغانستان حمایت مالی می شوند.

در پایان این کنفرانس، بر آموزش بیشتر روزنامه نگاران و همچنین تقویت نهادهای نظارتی که از یک طرف بتوانند از حقوق روزنامه نگاران و ارزش هایی چون آزادی بیان و آزادی رسانه ها حمایت کنند و از طرف دیگر به بالا رفتن کیفیت محتوایی رسانه ها کمک کنند، تاکید شد.

قبلا اعلام شده بود که سید مخدوم رهین، وزیر اطلاعات و فرهنگ افغانستان و همچنین شماری از نمایندگان مجلس افغانستان نیز در این کنفرانس شرکت خواهند داشت. اما در روز کنفرانس صندلی های آقای رهین و نمایندگان مجلس افغانستان خالی بود.

سودان جنوبی؛ کشوری برآمده از جنگ و خونریزی

• حبیب حسینی فرد

  کارشناس مسائل بین الملل

پس از چند دهه جنگ و خونریزی و سال‌ها مذاکره، قاره‌ آفریقا روز نهم ژوئیه (شنبه ۱۸ تیر) صاحب یک کشور جدید شد. سودان از طریق همه پرسی به دو بخش تبدیل شد. جمهوری سودان و سودان جنوبی. کشور تازه تاسیس سودان جنوبی دارای منابع نفتی است، ولی مشکلاتش بیشتر از آن است که همه آنها با نفت قابل حل باشد.

وینستون چرچیل سال ۱۸۹۸ به عنوان خبرنگار جنگی، ارتش بریتانیا را در سیطره بر سودان همراهی می‌کرد. او در یکی از گزارش‌هایش نوشت: "برای یک جامعه متمدن همچون بریتانیا چه اقدامی سودمندتر و افتخارآمیزتر از آن که سرزمینی حاصلخیز و جمعیتی بزرگ را از شر بربریت مصون کند و میان قبایل در حال نزاع که جز خشونت و مناقشه نمی‌شناسند صلح و عدالت برقرار سازد."

پیش‌بینی چرچیل در باره‌ این که لشکرکشی بریتانیا بتواند سودان را آرام کند، درست درنیامد. جنگ‌های داخلی و متمادی قرن بیستم نیز نتوانستند سودان را به سوی صلح و عدالت هدایت کنند.

ولی به نظر می‌رسد که مذاکره و مصالحه پنج شش سال اخیر که به جدایی شمال و جنوب سودان انجامید، تا حدودی به کاهش مناقشه‌های درونی این کشور منجر شود. این در حالی است که تجزیه بزرگترین کشور آفریقا برای بسیاری از مردم این کشور و برای منطقه و جهان لزوماً گزینه ایده‌آلی نبود و ضعف رسیدن به تفاهم، قدرت‌طلبی‌های تمام‌عیار و تمامیت‌خواهانه، به رسمیت‌نشناختن حضور و حقوق دیگری و دخالت عوامل و منافع خارجی در این جدایی پررنگ تلقی می‌شود.

ولی همین‌ که این جدایی از راه مصالحه و رجوع به آرا مردم انجام شده، گامی چشمگیر در فاصله‌گیری از خشونت و قتل و کشتارهایی است که تاریخ سودان با آن عجین شده است.

گرچه در سال‌های اخیر نام سودان بیشتر با درگیری‌ها و کشتارها در منطقه دارفور در غرب کشور در رسانه‌های جهان مطرح بوده، ولی تا پیش از آن شمال مسلمان‌ و جنوب عمدتاً مسیحی‌نشین کشور جنگی ۳۵ ساله را تجربه کردند با دومیلیون کشته و چهار میلیون آواره.

منازعه دیرپا

همین‌ که این جدایی از راه مصالحه و رجوع به آرا مردم انجام شده، گامی چشمگیر در فاصله‌گیری از خشونت و قتل و کشتارهایی است که تاریخ سودان با آن عجین شده است

تاریخ مناقشات شمال و جنوب سودان را می‌توان تا سال‌های اول استقلال این کشور در شش دهه پیش پی ‌گرفت؛ استقلالی که مردم جنوب و نمایندگان سیاسی آنها در حاشیه قرار گرفتند و خواست ایدئولوژیک رهبران مسلمان شمال بر مسیحیان جنوب نیز مزید بر علت شد. مخاصمه‌ای که در نتیجه این روندهای سیاسی ناموزون و غیرعادلانه شکل گرفت، با کودتای جعفر نمیری در سال ۱۹۶۹ و توافق صلحی که میان دولت مرکزی و شورشیان جنوب در سال ۱۹۷۲ منعقد شد به آرامشی نسبی منجر شد.

این توافق خودمختاری جنوب را به رسمیت شناخت، مجلسی محلی با دولتی دارای اختیار وسیع برای آن در نظر گرفت؛ به جنوبی‌ها اجازه داد که به جای عربی، انگلیسی زبان رسمی‌شان شود و اجباری هم در رعایت مقررات شریعت اسلامی نداشته باشند.

ده سال بعد با تشدید مجدد گرایش های اسلامی در دولت مرکزی که شریعت را به قانون اساسی بازگرداند و کشف و استخراج نفت در جنوب، مجددا ورق برگشت. اختیارات دولت خودمختار جنوب محدود شد و دولت مرکزی با تکیه بر ارتش و سوار شدن بر اختلافات قومی و فردی در میان جنوبی ها راه را برای سلطه ی کامل بر جنوب گشود و جنگ شمال و جنوب را مجدداً شعله ور کرد.

پس از ۲۱ سال و جنگی که دو میلیون کشته و ۴ میلیون آواره بر جای گذاشت، نهایتاً در ژانویه ۲۰۰۵، دو طرف پای توافق صلحی را امضا کردند که براساس‌ آن‌ رهبران‌ سودان‌ متعهد به‌ ایجاد دولت‌ ائتلافی‌، تقسیم‌ قدرت‌، برخوردار کردن‌ همه‌ گروه‌های‌ قومی‌ سودان‌ از درآمدهای‌ حاصل‌ از نفت‌ و ایجاد ارتشی واحد با شرکت شورشیان جنوب (اعضای (ارتش آزادیبخش مردم جنوب سودان) ‌ شدند.

در این توافقنامه مقرر شد که اگر مردم جنوب اقدامات انجام‌شده را ناکافی یافتند، پس از ۵ سال حق برگزاری‌ همه‌پرسی را داشته باشند تا در آن برای ماندن یا خروج از چارچوب سودان تصمیم‌گیری کنند.

در توافق سال ۲۰۰۵ فشار ایالات‌ متحده‌ و سایر کشورهای‌ غربی‌ نیز نقش عمده‌ای داشت اما کشورهای عربی و اسلامی به این توافق روی خوشی نشان ندادند و با تاکید بر "پررنگ بودن منافع و چالش های نقتی و رقابت های ژئواستراتژیک غرب و قدرت های نوظهوری همچون چین در روند واگرایی سودان"، آن را مقدمه بدعتی برای جدایی‌های بیشتر در کشورهای منطقه تلقی کردند.

همه‌پرسی در جنوب

تاریخ مناقشات شمال و جنوب سودان را می‌توان تا سال‌های اول استقلال این کشور در شش دهه پیش پی ‌گرفت

خصومت‌های کهنه ناشی از چند دهه جنگ، فقدان عزم کافی در دولت مرکزی برای تحقق یک ساختار غیرمتمرکز و عادلانه در سودان و وسوسه نخبگان سیاسی و نظامی جنوب برای در اختیار داشتن یک کشور و برخی منافع و ملاحظه خارجی سبب شدند که نهایتاً گزینه همه‌پرسی موضوعیت بیشتری پیدا کند.

در روز نهم ژانویه امسال سه و نیم میلیون نفر از ۵ میلیون صاحب رای در جنوب سودان رای خود را به صندوق‌ها ریختند، تنها ۴۵ هزار نفر به ماندن با سودان شمالی موافق بودند، اما بیش از ۹۸ درصد خواهان استقلال جنوب سودان شدند. به این ترتیب راه برای تشکیل پنجاه و چهارمین کشور آفریقایی و صدو نود و سومین کشور عضو سازمان ملل هموار شد.

امروز نهم ژوئیه ۲۰۱۱ روز به رسمیت شناخته‌شدن استقلال سودان جنوبی در مجمع عمومی سازمان ملل و آغاز رسمی حضور این کشور در عرصه بین‌المللی است.

یک چهارم از خاک کنونی سودان، یعنی حدود ۶۲۰ هزار کیلومتر مربع آن قلمرو کشور تازه‌ تاسیس سودان جنوبی است. جمعیت کشور جدید هم۲۲ درصد کل جمعیت سودان، یعنی حدود ۸ میلیون نفر است.

تابعیت دوگانه یا اقامت بلند‌مدت

گرچه دولت سودان شمالی نتیجه همه‌پرسی را به رسمیت شناخته است اما در ماه‌های اخیر چند بار ارتش این کشور به مناطق مورد اختلاف در سه استان مرزی وارد شده و با استقرار در این مناطق در صدد تحکیم مواضع خود برای تعیین قطعی خطوط مرزی برآمده است اما اختلاف بر سر تملک منطقه نفت‌خیز آبیه می‌تواند مذاکرات بر سر تعیین مرز را دشوار و پر و پیچ‌و خم کند.

بنا به آخرین توافقات، ارتش شمال سودان از آبیه عقب‌نشینی کرده و قرار شده یک رفراندوم جداگانه بر سر تعلق این منطقه به شمال یا جنوب برگزار شود، ولی نامعلوم بودن زمان این رفراندوم بر سایر مسائل سایه انداخته است.

بخش‌هایی از مردم دو ایالت مرزی شمال سودان (کوردوفان جنوبی و نیل آبی) که خود را جنوبی می‌دانند خواهان خودمختاری بیشتر در این ایالات هستند. چگونگی تحقق این خواست از سوی دولت شمال سودان و نیز روشن‌شدن وضعیت اقامت جمعیت بزرگی از جنوبی‌ها که در خارطوم (پایتخت سودن شمالی) و جمعیتی از شمالی‌ها که در جوبا (پایتخت سودان جنوبی) زندگی می‌کنند نیز از دیگر مسائل مورد مذاکره است.

هر دو طرف اعطای تابعیت دو گانه به این شهروندان را رد کرده‌اند و ظاهراً راه‌حل را در دادن حق اقامت بلندمدت به این دسته از شهروندان می‌دانند. در مجموع هر دو طرف با توجه به درهم‌آمیختگی ساختار اقتصادی جنوب و شمال بنا را بر باز نگه‌داشتن مرزها برای امور تجاری و استفاد عشایر دامدار از مراتع دو سوی مرز گذاشته‌اند.

اختلاف بر سر درآمدهای نفتی و بدهی‌های خارجی و آب نیل

باآنکه وضعیت بخشی از منطقه نفت خیز هنوز روشن نیست اما بخش عمده ای از میدانهای نفتی سودان درقلمرو سودان جنوبی قرار می‌گیرد. بعد از قرارداد سال ۲۰۰۵ دو بخش سودان سهم مساوی از فروش ۵۰۰ هزار بشکه ای نفت داشتند ولی با استقلال جنوب سودان این توافق بلاموضوع می‌شود. سودان شمالی تهدید کرده است که اگر همین مقدار درآمد نصیبش نشود یا مقدار مشابه‌ای به عنوان حق ترانزیت نفت دریافت نکند، لوله‌های نفتی را خواهد بست و استفاده از بنادر این کشور در ساحل دریای سرخ را برای جنوب ممنوع خواهد کرد.

در جنوب این ایده در حال قوت گرفتن است که سهم شمال از درآمدهای نفتی از حالا تا ۵ سال دیگر از ۵۰ درصد به صفر برسد و در این مدت خود دولت جنوب با استفاده از فرصت، خطوط لوله‌ جدیدی از طریق اوگاندا و کنیا به ساحل اقیانوس هند بسازد و از خطوط لوله سودان شمالی بی نیاز شود.

چگونگی پرداخت ۴۰ میلیارد دلار بدهی سودان نیز همچنان در پرده‌ای از ابهام است. شمال می‌گوید که بخشی از این بدهی‌ها صرف آبادانی جنوب شده و لذا باید جنوب در بازپرداخت آن سهیم شود اما رهبران جنوب با این استدلال که قرض‌ها عمدتاً برای تامین جنگ شمال علیه جنوب صرف شده‌، خواست دولت خارطوم را قبول ندارند. در عرصه بین‌المللی این بحث مطرح شده که با بخشیدن بخشی از بدهی‌های سودان به حل این مشکل کمک شود.

سودان از طریق همه پرسی به دو بخش تبدیل شد. جمهوری سودان و سودان جنوبی. عمر البشیر، رئیس جمهور سودان باقی می‌ماند

بهره‌برداری از آب رود نیل هم از دیگر مسائل مورد اختلاف است. با تشکیل سودان جنوبی شمار کشورهای ساحل نیل به ۱۱ کشور می‌رسد. شمال سودان خود را همچنان به قراردادهای قبلی که به سود این کشور و مصر است پایبند می‌داند. تصمیم سودان جنوبی در این باره با تامل و درنگ‌های مربوط به توازن قوا و یارگیری‌های منطقه‌ای بی‌ارتباط نخواهد بود.

مصر تا آخرین دقایق با "تجزیه بزرگترین کشور آفریقایی و یکی از بزرگترین کشورهای اسلامی" مخالف بود. از این رو کشور جدید بیش از آن که با مصر رابطه تنگاتنگی داشته باشد با اتیوپی و اوگاندا در ارتباط است که از دیرباز از جدایی‌خواهی جنوب سودان حمایت کرده‌اند. این دو کشور در عین حال از مخالفان قراردادهای مربوط به چگونگی استفاده از آب نیل هستند و آنها را به ضرر خود می‌دانند. پیوستن سودان جنوبی به این مواضع و تشدید فشار برای اصلاح قراردادهای یادشده امر محتملی است.

ورای مشکلات مربوط به تنظیم دو کشور و سایر همسایگان، تخریب بسیاری از زیرساخت‌های منطقه در جریان جنگ داخلی، بیسوادی بالای هفتاد درصد شهروندان پانزده سال به بالا، تمایل قوم اصلی دانیک و رهبران "ارتش آزادیبخش مردم جنوب سودان" به تمرکز قدرت در دست خود و به حاشیه‌راندن اقوام و قبیله‌های کوچک که گاه و بی‌گاه با شورش‌ و ناآرامی‌ همراه است، به علاوه نبود تجربه و آموزش‌های کافی برای ساختن بنیادهای بوروکراتیک و خدمات رسانی و نیز صرف بخش اعظمی از در‌آمدها برای امور نظامی و امنیتی تشکیل کشور جدید را با دشواری‌های متعددی روبرو می‌کنند.

درآمدهای نفتی شاید برای رفع برخی از این مشکلات راهگشا باشند، ولی تشکیل دولتی کارآمد و باثبات بدون کمک درازمدت سازمان ملل و سایر نهادهای بین‌المللی در جنوب سودان آسان دشوار به نظر می رسد.

معاون رئیس جمهور سوریه خواهان دموکراسی چندحزبی در کشور شد

فاروق الشرع، معاون رئیس جمهوری سوریه در جریان نشستی دو روزه که با حضور اعضای حزب بعث و گروهی از مخالفان در دمشق برگزارشده، نسبت به برقراری دموکراسی چند حزبی در کشور ابراز امیدواری کرده است.

قرار است در جریان این نشست دو روزه درباره راههای خاتمه دادن به ماهها ناآرامی و اعتراض در کشور بحث و مذاکره شود.

این در حالی است که بسیاری از رهبران مخالفان و گروه های مخالف ازشرکت در این نشست خودداری کرده و گفته اند در شرایطی که بسیاری از معترضان جان خود را در جریان این اعتراضات از دست داده اند، انجام هرگفتگویی در این مورد غیرممکن است.

گروههای حقوق بشری تخمین زده اند که درجریان اعتراضات ضد دولتی در این کشور بیش از هزار و ۷۵۰ نفر از مردم و ۳۵۰ نفر از نیروهای امنیتی کشته شده اند.

دولت سوریه "باندهای تبهکار" را در ناآرامی های این کشور مقصر می داند. این اعتراض ها در ادامه ناآرامی ها در خاورمیانه و شمال آفریقا از اواسط ماه مارس در سوریه آغاز شد.

بشار اسد رئیس جمهوری سوریه در ماه گذشته از گفتمان ملی سخن گفت و اعلام کرد که می خواهد طرح جامعی را برای مقابله با مسائلی که مردم سوریه پیش رو دارند، به اجرا در آورد.

خبرنگار بی بی سی در بیروت می گوید:" اعتبار روند گفتگوی ملی تا حد زیادی به حضور چهره های سیاسی مختلف در آن بستگی دارد."

احضار سفرای آمریکا و فرانسه

بسیاری از رهبران و سازمان های مخالف از شرکت در این نشست خودداری کردند

وزارت خارجه سوریه، در اعتراض به دیدار دو روز گذشته سفرای آمریکا و فرانسه از شهر حماة آنها را به این وزارتخانه فرا خوانده است.

سفرای آمریکا و فرانسه گفته اند که دیدار آنها از این شهر به معنای همبستگی با معترضان این شهر بوده است، اما مقامات سوری این اقدام آنها را نقض توافقنامه های دیپلماتیک بین دو کشور دانسته اند.

انتصاب استاندار جدید شهر حماة

بشار اسد ، رئیس جمهوری سوریه، استاندار جدیدی را برای شهر حماة منصوب کرده است.

آقای اسد یک هفته پیش استاندار پیشین این شهر را به دلیل آن که نتوانسته بود مانع از برگزاری تظاهرات گسترده در این شهر شود، از این سمت برکنار کرد.

شهر حماة در ماههای گذشته صحنه اعتراضات گسترده ضد دولتی بود.

انس عبدالرزاق ناعم، استاندار جدید شهر حماة، استاد علوم پزشکی در دانشگاه بعث و سرپرست شورای پزشکی سوریه در شهر حماة است.

افغانستان و بریتانیا توافقنامه همکاری دراز‌ مدت امضا می کنند

 

 

آقای کامرون گفت که همکاری بریتانیا با افغانستان درازمدت است

حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان، و دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا اعلام کرده اند که دو کشور در حال توافق روی جزئیات توافقنامه ای در مورد همکاری درازمدت میان دو کشور هستند.

آقای کرزی گفته است که این توافقنامه شامل همکاری های اقتصادی و فرهنگی خواهد بود و علاوه بر آن، ایجاد یک "اکادمی نظامی" در افغانستان با مشارکت بریتانیا را نیز در بر می گیرد.

بریتانیا، همانند بسیاری از متحدان بین المللی افغانستان، در صدد است نیروهای خود را از افغانستان خارج کند و انتظار می رود این برنامه تا سال ۲۰۱۴ میلادی تکمیل شود.

نخست وزیر بریتانیا، که از افغانستان دیدن می کند، گفته است که روند خروج سربازان بریتانیایی از افغانستان شتابزده نخواهد بود و دولت او اطمینان حاصل خواهد کرد تمامی زمینه ها برای کاهش نیروی نظامی در افغانستان فراهم خواهد شد.

آقای کامرون شب گذشته از ولایت هلمند، در جنوب افغانستان، دیدن کرد و پس از آن، با حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان در کابل دیدار کرد.

سفر آقای کامرون به افغانستان با یافتن جسد یک سرباز بریتانیایی در جنوب افغانستان همزمان شده است.

پیشترخبر ناپدید شدن این نظامی بریتانیایی انتشار یافته بود.

خشونتها در افغانستان در آستانه انتقال بخشی از مسئولیت های امنیتی از نظامیان خارجی به نیروهای افغان شدت گرفته است و طالبان فعالیت خود را عمدتا متوجه مناطقی کرده که در برنامه انتقال مسئولیت امنیتی قرار دارند.

دیپلماتهای غربی باور دارند که روند انتقال مسئولیت های امنیتی به نیروهای افغان، خالی از چالش نخواهد بود، اما نگرانی نهادهای مستقل در این رابطه بیشتر است.

نگرانی از خروج نیروهای خارجی

این نهادها نگران آن هستند که نیروهای امنیتی افغانستان هنوز هم به تنهایی آماده پذیرفتن مسئولیت های امنیتی نباشند و گفته اند که انتظار نمی رود توانایی این نیروها، تا سال ۲۰۱۴ میلادی به حدی برسد که از کمک نظامیان خارجی بی نیاز شوند.

آقای کامرون گفت که خروج سربازان بریتانیایی از افغانستان سریع نخواهد بود

در مقابل، نخست وزیر بریتانیا گفته است شرایط افغانستان از نزدیک مورد ارزیابی قرار خواهد گرفت و اطمینان حاصل خواهد شد که خروج سربازان بین المللی از افغانستان، مشکلات بیشتری را ایجاد نکند.

آقای کامرون در کنفرانس خبری خود در کابل گفت: "فکر می کنم با افزایش ظرفیت و توانایی نیروهای افغانستان شامل ارتش و پلیس، شرایطی فراهم می شود که بتوانیم نیروهای خود را کاهش بدهیم، اما این برنامه خیلی آرام صورت خواهد گرفت."

او افزود: "در کنار آن، تلاشها و برنامه های دیگری را هم اجرای خواهیم کرد. وضعیت را از نزدیک ارزیابی می کنیم تا شرایط برای خروج ما (از افغانستان) آماده شود. مردم بریتانیا حضور نیروهای خود را در افغانستان از سال ۲۰۰۱ تا حالا را دنبال کرده اند و حق دارند خواستار بازگشت نیروهای خود به کشور شوند و جدا از این، نیروهای افغان باید توانایی گرفتن مسئولیت های امنیتی را پیدا کنند."

آقای کامرون پیش از این در هلمند گفته بود که تعداد سربازان بریتانیایی که افغانستان را در آینده نزدیک ترک خواهند کرد، قابل ملاحظه نخواهد بود.

او تاکید کرد که تغییرات عمده در این رابطه، تا قبل از تابستان سال آینده میلادی اعمال نخواهد شد.

بر اساس گزارشها حدود ۴۰۰ سرباز بریتانیایی در طول سال جاری به کشورشان بازخواهند گشت که در نتیجه، حدود ۹۵۰۰ نظامی این کشور در افغانستان باقی خواهند ماند.

کاهش بهای نفت در پی عرضه ذخایر استراتژیک

   با اعلام فروش ذخایر نفت برخی کشورهای مصرف کننده، بهای نفت در بازارهای جهانی کاهش یافته است.

بهای نفت خام دریای برنت روز پنجشنبه با ۶ دلار و ۹۵ سنت کاهش به ۱۰۷ دلار و ۲۶ سنت رسید که پایین ترین رقم طی چهار ماه گذشته است. 

بهای نفت سبک آمریکا نیز با ۴ دلار و ۳۹ سنت کاهش به ۹۱ دلار و دو سنت رسید.

بهای نفت سبک آمریکا با ۴ دلار و ۳۹ سنت کاهش به ۹۱ دلار و دو سنت رسید

آژانس بین المللی انرژی می گوید ناآرامی ها در لیبی موجب شده که برخی اعضای آن تصمیم به فروش ذخایر استراتژیک خود بگیرند.

قرار است ۶۰ میلیون بشکه نفت بیشتر وارد بازارهای جهانی شود.

دولت آمریکا اعلام کرده است ۳۰ میلیون بشکه نفت یعنی نیمی از ذخایر استراتژیک خود را وارد بازار می کند.

بریتانیا نیز سه میلیون بشکه از ذخایر خود را عرضه می کند.

این سومین بار است که آژانس بین المللی انرژی از کشورهای عضو که عمدتا وارد کنندگان نفت هستند، می خواهد بخشی از ذخایر خود را در بازار عرضه کنند.

به این ترتیب عرضه نفت در بازارهای جهانی موقتا ۲/۲ درصد افزایش می یابد.

بر اساس برآورد آژانس بین المللی انرژی، بحران لیبی بازار انرژی را تا پایان ماه مه از ۱۳۲ میلیون بشکه نفت محروم کرده است.

این نگرانی وجود داشت که با آغاز "فصل رانندگی" و سفر در آمریکا بهای نفت نیز افزایش یابد.

هدف از عرضه این ذخایر استراتژیک کاهش بهای انرژی و جلوگیری از صدمه دیدن اقتصاد است.

آژانس بین المللی انرژی پیش تر هشدار بود که بهای بالای نفت اقتصاد جهانی را با رکود دوباره مواجه خواهد کرد.

این آژانس از اوپک خواسته بود تولید خود را افزایش دهد.

اما این سازمان در نشست چند هفته پیش خود تصمیم گرفت تولید خود را ثابت نگهدارد.

کامرون: خروج از افغانستان سریع نخواهد بود

سفر آقای کامرون به افغانستان همزمان بود با اعلام خبر ناپدید شدن یک سرباز بریتانیایی در این کشور

دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا، که روز دوشنبه (۴ ژوئیه) وارد افغانستان شد، گفته است که تعداد نیروهای بریتانیایی که از افغانستان خارج می شوند، قابل توجه نخواهد بود.

آقای کامرون این اظهارات را در سفری به هلمند در جنوب افغانستان گفته است. 

نخست وزیر بریتانیا روز دوشنبه (۴ ژوییه) وارد افغانستان شد.

وی تاکید کرد که نبردها در افغانستان وارد مرحله تازه ای شده است و این دلیلی برای خروج تعدادی از نیروهای بریتانیایی از افغانستان است. اما وی تاکید کرد که تعداد نیروهایی که قرار است خارج شوند زیاد نخواهد بود.

او افزود که تغییرات عمده در این باره تا قبل از تابستان سال آینده میلادی اعمال نخواهد شد.

بر اساس گزارشها حدود ۴۰۰ سرباز بریتانیایی در طول سال جاری به کشورشان بازخواهند گشت که بدین ترتیب حدود ۹۵۰۰ سرباز این کشور هنوز در افغانستان باقی خواهند ماند.

پیدا شدن جسد سرباز ناپدید شده

سفر آقای کامرون به افغانستان همزمان بود با اعلام خبر ناپدید شدن یک سرباز بریتانیایی در این کشور.

ساعاتی پس از اعلام حضور آقای کامرون در هلمند، اعلام شد که جسد این سرباز، پیدا شده است.

وزارت دفاع بریتانیا گفته است که جسد این سرباز دارای جراحت ناشی از اصابت گلوله است. اما هنوز گزارشی در خصوص دلیل اصلی مرگ این سرباز منتشر نشده است.

پیشتر وزارت دفاع بریتانیا اعلام کرده بود که یک سرباز این کشور در افغانستان ناپدید شده و جستجو برای پیدا کردن او آغاز شده است.

هلمند در جنوب افغانستان مقر خدمت این سرباز گزارش شده بود.

بر اساس گزارشها این سرباز به تنهایی و در ساعات اولیه روز دوشنبه (۱۳ تیر) از مقر خود خارج شده بود؛ اقدامی که بسیار "غیر معمول" است.

پیشتر، طالبان به بی‌بی‌سی گفت که این گروه یک سرباز را در همان منطقه کشته‌اند.

به گفته خبر نگار بی‌بی‌سی در کابل، طالبان محلی به بی‌بی‌سی گفتند که ستیزه جویان یک سرباز خارجی را در منطقه "باباجی" گرفته اند، که پس از درگیری این سرباز کشته شده است.

نخست وزیر بریتانیا، از کشته شدن این سرباز اظهار تاسف کرده است.

هشدار در خصوص خروج نیروهای آمریکایی

چند سناتور آمریکایی که اخیرا به افغانستان رفته‌اند در خصوص خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان هشدار داده‌اند.

سناتور جمهوریخواه، جان مک کین که همراه با سناتور لیندزی گراهام و سناتور جو لیبرمن که اخیرا از افغانستان دیدار کرده‌اند، هشدار دادند که طرح آقای اوباما به ارتش آمریکا این امکان را نخواهد داد که بتواند ضربه ای نهایی به طالبان بخصوص در مناطق شرقی افغانستان وارد کند.

وی گفته است جدول زمانی باراک اوباما برای خروج تدریجی از افغانستان خطراتی 'غیرضروری' ایجاد می کند و پیشرفتهای یکسال گذشته را از بین می برد.

سناتور جمهوریخواه، لیندزی گراهام نیز گفت که اگر حضور نیروهای آمریکایی به سرعت کاهش یابد، نظامیان افغان ممکن است آمادگی لازم برای کنترل این کشور را نداشته باشند.

حدود یکصد هزار نیروی آمریکایی در افغانستان مستقر هستند

سناتور مستقل، جو لیبرمن گفت افغان ها باید مطمئن باشند که تا مدتهای طولانی پس از ضرب الاجل ۲۰۱۴ که نظامیان آمریکایی خارج می شوند، همچنان از حمایت های خارجی برخوردار خواهند بود. سناتور لیبرمن گفت "همکاری بلند مدت استراتژیک" واشنگتن با کابل، حضور نظامی بلند مدت آمریکا را به همراه خواهد داشت.

ژنرال جان الن، فرمانده نیروهای آمریکایی که قرار است برنامه خروج تدریجی را اجرا کند نیز ابراز نگرانی کرده که این طرح بیش از آنچه تصور می شد فشرده است.

وی گفت بیرون آوردن موفقیت آمیز ارتش نیاز به پیشرفت در زمینه های مختلف از جمله کمک های بیشتر متحدان آمریکا و نیز کاهش فساد در افغانستان دارد.

پیش تر دریاسالار مایک مولن، رئیس ستاد مشترک نیروهای مسلح آمریکا، گفته بود زمان بندی خروج نیروهای کشورش از افغانستان سریع تر از برنامه ای است که در ابتدا مورد نظر وی بوده و می تواند خطراتی در پی داشته باشد.

هم اکنون حدود ۱۰۰ هزار سرباز آمریکایی در افغانستان هستند.

بر اساس تصمیم آقای اوباما، ۱۰ هزار نیروی نظامی ایالات متحده تا پایان سال جاری میلادی و ۲۳ هزار نیروی دیگر تا آخر سپتامبر سال ۲۰۱۲ افغانستان را ترک خواهند کرد.

اوباما برنامه آینده نیروها در افغانستان را اعلام می کند

به روز شده:  19:06 گرينويچ - سه شنبه 21 ژوئن 2011

ارتش ملی افغانستان قرار است در سال ۲۰۱۴ مسئولیت تامین امنیت را از نیروهای خارجی به عهده گیرد

باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا روز چهارشنبه در یک نطق تلویزیونی طرح هایش برای خروج اولیه هزاران نیرو از افغانستان را اعلام خواهد کرد.

به گزارش رسانه های آمریکایی او بعد از ظهر چهارشنبه خواهد گفت که ۳۰ هزار سرباز اضافی که در سال های اخیر به افغانستان اعزام شده اند، از ماه ژوئیه شروع به ترک آن کشور خواهند کرد و تا سال ۲۰۱۳ بیشتر آنها تخلیه خواهند شد.

آمریکا هم اکنون حدود ۱۰۰ هزار نیرو در افغانستان دارد.

گفته می شود که اختلاف هایی در داخل دولت آمریکا در مورد میزان و سرعت عقب نشینی وجود دارد.

گمان می رود فرماندهان نظامی ارتش آمریکا خواهان محدود شدن شمار نیروهایی باشند که از این کشور خارج خواهند شد، تا موفقیت های حاصله در مقابل طالبان در نبردهای اخیر معکوس نشود.

آقای اوباما درحالی درباره طرح های کاهش نیرو در افغانستان سخنرانی خواهد کرد که رابرت گیتس وزیر دفاع آن کشور تایید کرد که آمریکا درحال انجام گفتگوهایی با اعضای طالبان در افغانستان بوده است.

این اولین بار بود که دولت آمریکا به چنین تماسی با طالبان اذعان می کرد.

آقای اوباما نطق خود را در ساعت هشت شب به وقت واشنگتن از کاخ سفید انجام خواهد داد.

به گزارش آسوشیتدپرس انتظار می رود او تخلیه پنج هزار سرباز در ماه آینده را اعلام کند.

سی ان ان گزارش داده است که بیشتر ۳۰ هزار سربازی که آقای اوباما طی طرح افزایش شدید نیروها در سال ۲۰۰۹ دستور استقرار آنها را داد تا پایان ۲۰۱۲ از افغانستان خارج خواهند شد.

براساس این طرح ارتش آمریکا قصد دارد کلیه عملیات امنیتی را تا سال ۲۰۱۴ به نیروهای امنیتی افغان تحویل دهد.

تصور می شود فرماندهان ارتش آمریکا از کاهش تدریجی نیروها حمایت می کنند، اما مشاوران دولت خواهان کاهشی بزرگتر در ماه های آینده هستند.

نیروهای آمریکایی در حال انتقال یک همقطار زخمی در افغانستان

آقای گیتس پیشتر در ماه جاری در مقر ناتو گفت که "پیشرفت های ملموسی" در کارزار نبرد در افغانستان درحال به دست آمدن است.

اما او استدلال کرد که "اگر به شکلی مصمم، سازمان یافته و هماهنگ انتقال مسئولیت امنیتی به افغان ها را شروع نکنیم، ممکن است این دستاوردها تهدید شود."

او گفت: "حتی درحالی که ایالات متحده در ماه آینده تخلیه را شروع می کند، من به همتایان خود [وزرای دفاع ناتو] اطمینان داده ام که ما هیچ شتابی برای حرکت به سوی درهای خروجی نخواهیم داشت."

اما بعضی معتقدند که دستاوردهای امنیتی، خروج سریعتر نیروهای آمریکایی را عملی تر می کند.

'هزینه ها بیش از فواید'

همزمان فشار سیاسی فزاینده ای برای تخلیه ملموس نیروها بر دولت آمریکا وجود دارد.

گروهی شامل ۲۷ سناتور آمریکایی از هر دو حزب دموکرات و جمهوری خواه، هفته پیش طی نامه ای خواستار تغییر در استراتژی آمریکا در افغانستان شدند.

آنها نوشتند: "با توجه به موفقیت های آمریکا، اکنون لحظه ای مناسب برای شروع یک کاهش قابل توجه و مستمر نیروهاست، که باید با هدف جابجایی تمامی نیروهای رزمی معمولی انجام شود. هزینه های طولانی شدن جنگ از فواید آن بسیار فراتر می رود."

به گفته خبرنگاران بی بی سی درحالی که بسیاری از افغان ها قبول دارند که برای شکست دادن طالبان به وجود نیروهای آمریکایی نیاز است، اما از حضور آنها در کشورشان منزجرند.

جنگ افغانستان هم اکنون در دهمین سال خود قرار دارد و شمار تلفات در میان غیرنظامیان به حداکثر میزان طی این سال ها رسیده است.

خبرنگاران می گویند که غیرنظامیان افغان از نبرد خسته هستند.

بیشتر تلفات در اثر عملیات شورشیان روی می دهد اما هرگاه نیروهای خارجی در آن دست دارند، با خشم گسترده مواجه می شود.

مخالفان دولت لیبی: برای دوره بعد از سرهنگ قذافی آماده می‌شویم

 مخالفان دولت لیبی: برای دوره بعد از سرهنگ قذافی آماده می‌شویم

 

مخالفان سرهنگ قذافی می‌گویند که بر اساس برخی نشانه‌ها، رژیم حاکم در لیبی در حال ضعیف شدن است.

مخالفان دولت لیبی در شرق این کشور می‌گویند که با یک شبکه زیرزمینی از مخالفان سرهنگ قذافی در ترابلس ارتباطات نزدیکی دارند.

یکی از اعضای شورای ملی انتقالی در بنغازی به بی‌بی‌سی گفته است که با مخالفان دولت در ترابلس مذاکراتی محرمانه داشته‌اند تا برای زمانی که سرهنگ قذافی سرنگون می‌شود، آماده باشند.

آفریقا

این فرد گفت که این مذاکرات از طریق شبکه اسکایپ و تلفن‌های ماهواره‌ای انجام می‌شود.

مخالفان دولت لیبی به دنبال آن هستند که میزان تاثیر حمله‌های هوایی ناتو بر حکومت لیبی و نیز تضعیف روحیه فعالان در دولت این کشور را ارزیابی کنند.

آنها همچنین به دنبال مشارکت دادن مخالفان "زیرزمینی" دولت لیبی در استراتژی اصلی خود، یعنی برکناری سرهنگ قذافی هستند.

مذاکرات شبانه

آنها خودشان را "ترابلس ۵" می‌خوانند – ۵ عضو شورای ملی انتقالی در بنغازی- که به گفته خودشان، هر شب با شبکه‌ای از بیش از ۱۰۰ نفر در ترابلس در تماس هستند.

آنها معتقدند راهی پیدا کرده‌اند تا اقدامات رژیم سرهنگ قذافی برای نظارت بر خود را پشت سر بگذارند.

الامین بلحاج، یکی از اعضای شورای ملی انتقالی لیبی، می‌گوید که به نظر او ارتباطات مستقیم از طریق شبکه اسکایپ و تلفن‌های ماهواره‌ای، شیوه امنی است، "چون هیچکس تاکنون بازداشت نشده است."

او می‌گوید: "ما هر شب حدود یک ساعت با هم صحبت می‌کنیم. از تمام بخش‌های جامعه در این شبکه حضور دارند و آنها نظرات دوستانشان را به ما منتقل می‌کنند یا مسائلی را که در مساجد و در کوچه و خیابان مطرح می‌شوند."

آقای بلحاج برای اداره این شبکه مخفی، در موقعیت خوبی است. او برای ۳۰ سال در جمع مخالفان سرهنگ قذافی بوده است و به عنوان یکی از اعضای شناخته‌شده اخوان المسلمین لیبی، ابتدا در ترابلس حضور داشت و بعد برای طی دوره تبعیدش، به منچستر بریتانیا رفت.

او می‌گوید: "ما تجربه خیلی خوبی از فعالیت زیرزمینی داریم و برای ۳۰ سال نفوذناپذیر مانده‌ایم."

او الان به افرادی پیوسته است که می‌خواهند لیبی را برای روزی که سرهنگ قذافی سرنگون می‌شود، آماده کنند.

زمان‌بندی

به نظر آقای بلحاج، نشانه‌هایی هست که بر اساس آنها، به تدریج از ترس مخالفان رهبر لیبی کم می‌شود و رژیم حاکم در لیبی در حال ضعیف شدن است.

او به نقل از برخی از کارمندان دولتی می‌گوید که آنها در مواردی، وقتی بر سر کار حاضر شده‌اند، دریافته‌اند که مسئولان بخشی که در آن کار می‌کنند، ناپدید شده‌اند.

به گفته او، در گزارش‌های دیگری آمده است که از تعداد نیروهای شبه‌نظامی هم که در خیابان‌ها گشت‌زنی می‌کنند، کمتر شده است و گفته می‌شود که آنها برای انجام وظیفه، به مناطق دیگر فرستاده شده‌اند.

آقای بلحاج می‌گوید: "ما صددرصد مطمئن هستیم که اعتراضاتی در ترابلس شکل خواهد گرفت."

اما چیزی که رهبران مخالفان دولت لیبی نمی‌خواهند شاهد باشند، تکرار روندی است که در اواخر ماه فوریه به آزادسازی بنغازی منجر شد و بعد، وقتی مردم دست به تظاهرات ضددولتی در ترابلس زدند، اعتراضاتشان در ابعاد کم و ناهماهنگ بود و به راحتی با آنها برخورد شد.

این بار، رهبران مخالفان دولت لیبی امیدوارند که ارتباطاتشان با شبکه زیرزمینی ترابلس، هماهنگی‌های بیشتری داشته باشد و در نتیجه، اقدامات نظامی برنامه‌ریزی‌شده علیه نیروهای تحت امر سرهنگ قذافی در جنوب، غرب و شرق لیبی با شورش و قیام در داخل پایتخت این کشور همراه شود و وفاداران به سرهنگ قذافی برای برخورد با آنها در موقعیت شکننده‌ای قرار بگیرند.

خطر بزرگتر

اما آزمون دیگری که پیش روی شبکه زیرزمینی ترابلس قرار دارد، برنامه‌ریزی برای جلوگیری از هر گونه قتل عام احتمالی در زمان سرنگونی رژیم حاکم است.

آقای بلحاج می‌گوید: "به نظر ما قذافی در حال برنامه‌ریزی است تا اگر رفتنی شد، کاری بکند."

او اضافه می‌کند: "نگران کمیته‌های انقلابی (طرفدار قذافی) و بخشی از نیروهای امنیتی هستیم که از رژیم حمایت می‌کنند و باید برنامه جامعی داشته باشیم تا برای بدترین حالت ممکن در صورت برکنار شدن سرهنگ قذافی، آماده باشیم."

در نتیجه، به گفته او، مخالفان دولت لیبی در حال برقراری ارتباط با افراد حرفه‌ای و تکنوکرات، مخصوصا نیروهای پلیس و افسران ارتش هستند. بخشی از این افراد در ظاهر همچنان به سرهنگ قذافی وفادارند، ولی به طور محرمانه این اطمینان را به مخالفان دولت داده‌اند که در صورت کنار رفتن سرهنگ قذافی از قدرت، دستورات خود را از شورای ملی انتقالی دریافت خواهند کرد."

به این ترتیب، رهبران مخالفان دولت لیبی امیدوارند که از غارت اموال، خرابکاری و تنش در ترابلس جلوگیری شود.

آقای بلحاج می‌گوید: "بسیاری از نیروهای ارتش و پلیس در پیامی روشن به ما گفته‌اند که الان با قذافی هستند، ولی وقتش که برسد، با ما خواهند بود."

با این حال، هیچ یک از ادعاهای مخالفان دولت لیبی، به راحتی قابل تایید نیست و حتی ممکن است این اظهارات، فقط افکاری آرمانی و حتی تبلیغات صرف باشد.

کرزی از اعلام خروج سربازان اوبا استقبال کرد

پنجشنبه ۰۲ سرطان ۱۳۹۰ ساعت ۲۰:۲۰ آخرین به روز رسانی در پنجشنبه ۰۲ سرطان ۱۳۹۰ ساعت ۲۰:۴۴ نوشته شده توسط TOLOnews.com

 

رییس جمهورکرزی ازاعلام رییس جمهور ایالات متحد امریکا در بارۀ خروج ۱۰ هزار سرباز امریکایی ازافغانستان درسال روان میلادی استقبال و حمایت کرد.

رییس جمهور کرزی خروج نیروهای امریکایی را ازافغانستان به سود کابل و واشنگتن می داند.

آقای کرزی گرفتن مسؤولیت خاک شان را به دست خودشان به مردم افغانستان مبارک باد گفت و افزود تاریخ گواه است که افغان ها خود توانایی حفاظت از کشور شان را دارند.

ساعاتی پس ازآن که رییس جمهور اوباما خروج سربازان ازافغانستان را اعلام کرد، رییس جمهور کرزی با معاونان و شماری از اعضای کابینه اش در یک نشست خبری حضور یافت و پشتیبانی اش را از اعلام خروج نیروهای امریکایی از افغانستان ابراز کرد و به مردم افغانستان به خاطر گرفتن مسؤولیت نگهداری خاک شان مبارک باد گفت.

رییس جمهور کرزی گفت: «امروز ما اعلام رییس جمهور امریکا را در بارۀ خروج ده هزار از نیروهای شان امسال و تا به وسط سال آینده خروج ۳۳ هزار نیروی شان را ما خیر مقدم می گوییم و این را یک اقدام نیک به نفع آنان و به نفع افغانستان می دانیم و از آن پیشتیبانی می کنیم.»

«و به ملت افغانستان برداشتن این قدم را به طرف نگاه کردن خاک از بازوی توانای خود ما و به دست جوانان خود ما را مبارک باد می گوییم.»

رییس جمهور کرزی اظهار داشت که اعلام خرو ج نیروهای امریکایی ازافغانستان و سپردن مسؤولیت تأمین امنیت از نیروهای خارجی به نیروهای افغان به معنای آن است که نیروهای امنیتی افغان توانایی نگهداری خاک شان را به دست خود شان دارند.

رییس جمهور کرزی گفت: «مطمیناً قسمی که تاریخ ثابت کرده است ملت افغانستان کشورخود را به طرف آینده بهتر، خوشتر و مترقی تر رهنمایی می کند. پروسۀ انتقال و خروج نیروهای خارجی از افغانستان به این معنا است که نیروهای افغانستان تقویت بهتر شدند. از گوشه و کنار افغانستان از مردم می شنویم که آنان اعتماد بهتر و زیادتری به نیروهای خود دارند؛ به اردوی ملی افغانستان، پولیس و نیروهای امنیتی افغانستان.»

رییس جمهور کرزی از کارهایی که جامعۀ جهانی برای مردم افغانستان کرده اند یک بار دیگر قدردانی کرد.

وی گفت: «ما از جامعۀ جهانی درخدمت که به مردم افغانستان می کنند تشکر می کنیم و هیچ گاهی، جایی که به مردم افغانستان خدمت شده باشد از آن انکار نمی کند. مردم مشکوری استند، مردمی استند که نیکی کسی را فراموش نمی کنند. در عین حال مردم افغانستان این را نیز می خواهند که این خاک به درستی و خوبی آباد شود. و همکاری میان ما و جامعۀ جهانی به گونه یی باشد که منفعت آنان و مردم افغانستان درآن محفوظ باشند.»

بربنیاد راهبرد خروج نیروهای رییس جمهور اوباما تا دو سال دیگر ۳۳ هزار سرباز امریکایی ازافغانستان بیرون خواهند شد و ۶۸ سرباز دیگر به گونۀ تدریجی تا پایان سال ۲۰۱۴ کشور را ترک خواهند گفت.

همزمان با خروج ده هزار نیروی امریکایی ازافغانستان تا چند روزدیگر روند انتقال مسؤولیت تأمین امنیت از نیروهای خارجی به نیروهای امنیتی افغان نیز از مراکز ولایت های کابل، پنجشیر، بامیان، هرات، هلمند، لغمان و بلخ آغاز می شود.

بربنیاد این روند انتقال واگذاری مسؤولیت های امنیتی تا پایان سال ۱۳۹۳ مسؤولیت تأمین امنیت تمامی ولایت های کشور به نیروهای امنیتی افغان سپرده خواهد شد.

اما تجهیز نیروهای امنیتی افغان با جنگ افزار های مدرن و پیشرفته نظامی به ویژه تانک ها و هواپیما های جنگی از جمله خواست هایی استند که مقام های امنیتی کشور برآن همواره تأکید می ورزند.

داکترعبدلله عبدالله، رهبرائتلاف تغییر و امید، هشدار داده است که خروج سربازان خارجی ازافغانستان باید به گونۀ تدریجی صورت گیرد.

داکترعبدالله گفت: «امیدوارهستیم که افغانستان و نهادهای ملی افغانستان بتوانند مسؤولیت تامین امنیت را در سال های آینده بر عهده بگیرد و بالآخره مسؤولیت کامل تأمین امنیت را برعهده بگیرند.»

دبیرکُل ناتو نیز از تصمیم رییس جمهور اوباما برای خروج ۳۳ هزار سرباز تا دوسال دیگر پشتیبانی کرد و گفت که اعلام این راهبرد نشان دهندۀ پیشرفت هایی است که ما درافغانستان به دست آورده ایم.

اندرس فوگ راسمیوسن دبیرکُل ناتو گفت: «من با رییس جمهوراوباما گفتگو کردم و از تصمیم وی استقبال نمودم. این تصمیم نمایانگر نتیجۀ پیشرفت هایی است که ما درافغانستان به آن نایل آمده ایم. و این تصمیم در نتیجۀ مشوره های نزدیک با کشورهای اعضای ناتو و متحدان گرفته شده است.»

اما طالبان با پخش خبرنامه یی اعلام خروج ده هزار نیروی امریکایی را از افغانستان نمایش می دانند و گفتند که ایالات متحد امریکا با این اعلام تلاش دارد تا حکومت افغانستان را به امضای پیمان راهبردی به واشنگتن و ایجاد پایگاه های همیشه گی در افغانستان وادار سازد.

هفتادمین سالروز حمله آلمان نازی به شوروی

مرتضی رئیسی - روزنامه‌نگار مقیم آلمان - سه شنبه 21 ژوئن 2011

در سحرگاه ۲۲ ژوئن ۱۹۴۱ ارتش آلمان نازی پیمان عدم تعرض و قرارداد محرمانه میان هیتلر و استالین در مورد تقسیم لهستان و سپردن کشورهای سواحل بالتیک به شوروی را زیر پا گذاشت و از مرزهای شرقی لهستان گذشت.

نظامیان آلمان با یک حمله غافلگیر کننده به خاک شوروی، دنیا را در برابر خونین ترین و ویران کننده ترین جنگ تاریخ بشریت قرار دادند.

جنگی که پای آمریکا را به میان کشید و سر انجام با مقاومت ارتش سرخ و با عظیم ترین ماشین جنگی متفقین در طول تاریخ، سرنوشت آلمان و دنیا را بگونه ای متفاوت با خواست هیتلر رقم زد.

بیست و دوم ژوئن سالروز یکی از لشگرکشی های کم نظیر در تاریخ بشریت است. در طی این جنگ وحشتناک که هیتلر سرمست از فتوحات برق آسا در بخش بزرگ اروپا فرمان آنرا صادر کرده بود، ۲۷ میلیون نفر از مردم شوروی، که بیشتر افراد غیرنظامی بودند، جان خود را از دست دادند.

بنا بر تخمین ریچارد أوری مورخ بریتانیائی، در جریان جنگ چهار ساله آلمان با شوروی علاوه بر کشتار هولناک مردم، ۷۰ هزار دهکده، هزار و ۷۰۰ شهر، ۳۲ هزار کارخانه و ۶۵ هزار کیلومتر خطوط راه آهن در شوروی با خاک یکسان شد.

از نگاه این مورخ، ارتش سرخ به این علت موفق شد تدریجا سپاهیان مهاجم را ناتوان کند که اولا استالین فرمان "جنگ بزرگ میهنی" را صادر کرد، بسیج عمومی تا اقصی نقاط اتحاد جماهیر شوروی حتی با توسل به زور اعلام شد و بروز "دلاوریهای کم نظیر" در مردم و سربازان ارتش سرخ برای دفاع از کشور سبب شد که با وجود قربانیان روزافزون و بی‌حساب، مقاومت ادامه یابد.

در این جنگ، استالین از بسیج عمومی و همه امکانات فنی، نظامی و مردمی و تاکتیک های رزمی استفاده کرد.

هیتلر در حال غذاخوردن با افسران نازی

افزون بر این، دست کم به نظر برخی از مورخین استالین ظاهرا عاقلانه تر از هیتلر عمل کرد بطوریکه متوجه شد که سران نظامی نظیر ژوکف، روکوسوفسکی و کونیف در مقایسه با او فهم بیشتری در اداره جنگ دارند و لذا برنامه ریزی و فرماندهی را به ژنرال ها سپرد چه آنکه در صورت پیروزی به هر رو استالین فاتح جنگ محسوب می شد امری که در نهایت البته به حقیقت پیوست.

به گفته همین مورخین هیتلر، بر خلاف استالین، تمامی فرماندهی و برنامه ریزی را از آن خود کرده بود، به حرف سران ارتش حتی در مواردی که تاکتیک عقب نشینی ضرورت داشت یا فرماندهان با مشاهده اوضاع انهدام نیروهای خود را قطعی می دانستند، توجهی نداشت.

بسیاری معتقدند که بازسازی سریع صنایع جنگی شوروی و روحیه قوی برای مقاومت تا آخرین قطره خون، سازماندهی منظم ارتش سرخ و بی نیازی سران نظامی برای کسب دستور در موارد پیچیده و استراتریک جنگ از رهبران سیاسی، جنگ علیه مهاجم را که بر بسیاری از مراکز و نقاط حساس شوروی مسلط شده بود بوضوح پیش می‌برد بطوریکه در نوامبر ۱۹۴۲ آثار شکست در رخسار فرماندهان آلمان دیده می شد.

نبرد استالینگراد

در استالینگراد، واقع در ساحل ولگا ، یک نیروی ۲۶۰ هزار نفری از ارتش آلمان ناگهان متوجه شد که در محاصره تنگ ارتش سرخ قرار گرفت. نبرد استالینگراد آغاز شد. نبردی که در رقم زدن نتیجه جنگ سرنوشت ساز بود. این نبرد خونین تا پایان ژانویه ۱۹۴۳ ادامه یافت، قوای آلمان که در صحنه های مختلف در گیر بود از رساندن کمک و تدارکات عاجز ماند.

از آن ۲۶۰ هزار سرباز فقط ۹۰ هزار نفر از چنگ نیروهای سرخ نیمه جانی بدر بردند و در حالیکه گرسنگی، سرما و میدان نبرد توش و توانی برایشان باقی نگذاشته بود، تماما به اسارت گرفته شدند.

در این جنگ استالین از همه امکانات فنی ، نظامی و مردمی و تاکتیک های رزمی، استفاده کرد

با اعلام تسلیم این نیرو در استالینگراد، افسانه "شکست ناپذیری آلمان " تخریب شد آنهم برای تمام دوران ادامه جنگ.

مرحله دوم جنگ

در مرحله دوم جنگ روسیه، ارتش سرخ با اتکاء به نفس بیشتری نبرد را در صحنه های مختلف ادامه داد و نیروهای آلمان را ستون به ستون و لشگر به لشگر به عقب نشینی به سوی غرب ناگزیر ساخت. در تابستان ۱۹۴۴ بود که رهبران نظامی حملات گسترده را طراحی کردند، استالین و پولیت بورو (دفتر سیاسی) اکنون با نفس گرمتری بر استقلال عمل ژنرال ها تاکید کردند. حمله بزرگ آغاز شد.

پیاده شدن متفقین در نورماندی

همزمان ارتش های متفقین در غرب، ستادهای فرماندهی هیتلر را غافلگیر کردند و در نورماندی ( سواحل شمالی فرانسه ) و جنوب ایتالیا نیرو پیاده کردند. حالا دیگر آلمان با چند جبهه جنگ درگیر بود آنهم با ارتش هائی که از لحاظ شمار نیرو و اقتصاد جنگی بر این کشور برتری داشتند.

یک سربازی شوروی پرچم سرخ این کشور را بر فراز ساختمانی در برلین نصب می‌کند

مارشال های ارتش نازی هیچ راهی جز اطاعت محض از "رهبر" نداشتند. جنگی را که می دانستند خودکشی است ادامه دادند. به این احوال ، در ۶ ماه مانده به پایان جنگ جهانی دوم سخت ترین نبردها ادامه یافت منتهی در این مرحله کاملا به زیان آلمان به این معنی که طی این مدت تلفات سربازان و غیر نظامیان و خرابی ها برای آلمان بیش از همه دوران ۵ ساله پیش از آن بود .

داستان پیشروی ارتش سرخ، آزادسازی سرزمین های متصرفی آلمان در شرق و تصرف برلین بوسیله نیروهای شوروی را همه می دانیم.

در روز ۹ ماه می ۱۹۴۵ فرماندهان باقی مانده آلمان در مقر فرماندهان ارتش سرخ در برلین که به تصرف شوروی در آمده بود حاضر شدند و سند تسلیم آلمان را امضا کردند. دیگر از "رهبر" اثری نبود.

 

کرزی در پاکستان؛ گذر از جو بی‌اعتمادی؛ حالا یا هیچوقت

محمد وزیری

بی بی سی 

این اولین سفر آقای کرزی به کشور همسایه – پاکستان نیست

حامد کرزی، رییس جمهوری افغانستان به پاکستان رفته است. این اولین سفر آقای کرزی به کشور همسایه – پاکستان نیست. او کمی کمتر از یک سال پیش نیز سفری به این کشور داشت.

در تمام این سفرها مقامات دو طرف تلاش کرده اند تا جو بی اعتمادی سنتی بین خود را کاهش دهند، اما شاید با صراحت بتوان گفت که تاثیر این تلاشها بیشتر از تعارفات دیپلماتیک نبوده است.

در تمامی این سفرها مقامات دو کشور، فقط با بیان اظهاراتی در کنفرانسهای مشترک مطبوعاتی بر عزم خود بر مبارزه با تروریسم و با هدف نهایی حل بحران افغانستان تاکید کرده اند. اما کمتر اقدامی عملی در این خصوص برداشته اند.

اما سفر روز جمعه (۱۰ ژوئن) آقای کرزی از یک جهت متفاوت است. ولی این تفاوت ضرورتا به مفهوم حل مشکلات و گذر از جو بی اعتمادی بین دو کشور نیست. اگرچه عمر داوود زی سفیر افغانستان در پاکستان در گفت و گویی با بی بی سی فارسی تاکید کرده است که دو کشور از مرز بی اعتمادی گذشته و آماده اند گامهای عملی را برای صلح و مقابله با شورشها در هردو کشور بردارند

اما تفاوت سفر این بار آقای کرزی به پاکستان در چیست؟

تفاوت این سفر در تغییر مواضع پاکستان نیست چون هنوز مشخص نیست که گامهای عملی که آقای داوود زی به آنها اشاره می کند چیست و آیا پاکستان عزم برداشتن این گونه اقدامات عملی را دارد. تفاوت این سفر در آن است که آقای کرزی در حالی به پاکستان و به دعوت همتای پاکستانی خود به اسلام آباد رفته است که فقط در یکی دو ماه گذشته تحولات مهمی در منطقه رخ داده است و در یکی دو ماه آینده و با شروع احتمالی خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان نیز شرایط به سوی تغییراتی دیگر در حال حرکت است.

تحولات منطقه ای

کمی بیش از یک ماه پیش (۲ مه) اسامه بن لادن رهبر القاعده در پاکستان و آنهم توسط نیروهای ویژه آمریکایی کشته شد. چند روز پیش هم گزارشهایی در باره مرگ الیاس کشمیری منتشر شد. آقای کشمیری از رهبران بسیار قدرتمند عملیاتی حرکت جهاد اسلامی بود که در رابطه تنگاتنگ با القاعده بود. از آقای کشمیری به عنوان یکی از جانشینان احتمالی بن لادن نام برده می شد.

همزمان با این تحولات گزارشهایی منتشر شد مبنی بر مذاکراتی بین نمایندگان کشورهای غربی با برخی از رهبران طالبان از جمله یکی از نزدیکترین افراد به ملا محمد عمر رهبر طالبان. گزارشها حاکی از سفر این رهبران طالبان به اروپا بود.

"اقدام عملی پاکستان در مبارزه با تروریسم و استفاده از نفوذ خود بر دست کم بخشی از طالبان و ستیزه جویان و تلاش برای تغییر دیدگاه سنتی هند-محوری خود می‌تواند کمک بسیاری در تلاش برای حل مشکل افغانستان و تروریسم منطقه ای ارایه دهد."

در همین رابطه نیز برهان الدین ربانی رئیس شورای عالی صلح افغانستان، روز شنبه، ۱۴ جوزا/خرداد در نشست علنی مجلس نمایندگان افغانستان گفت که در پنج ماه گذشته تماسهایی با رهبران گروههای اصلی شورشی برقرار شده است.

آقای ربانی گفت: "کسانی که جنگ مسلحانه می کنند، آقای حکمتیار است، شورای کویته است و گروه مولوی حقانی است؛ با همه اینها تماسهایی گرفته شده است. این قدمهای ما قدم های اولیه است.

در بین این خبرها و تحولات، گزارشهایی نیز منتشر شد مبنی بر ناپدید شدن ملا عمر – رهبر طالبان. البته این گزارشها هیچگاه تایید نشد و افرادی نزدیک به طالبان در "سایتهای جهادی" از سلامت ملا محمد عمر سخن گفتند.

از سوی دیگر در اوایل ماه جاری میلادی گزارش شد که یکی از کمیته های سازمان ملل متحد لغو تحریم های اعمال شده علیه بعضی از اعضای پیشین طالبان را مورد بررسی قرار می دهد.

گفته شد که این اقدام در پی درخواست دولت افغانستان صورت می گیرد.

از طرفی دیگر نیز فقیر محمد رهبر یکی از شاخه های طالبان پاکستانی در گفت و گویی با بخش فارسی بی بی سی گفت که طالبان پاکستانی و افغان، با هم متفاوتند و هرکدام از این گروه ها اهداف خود را دارند.

این تحولات، بویژه کشته شدن رهبر القاعده است که این سفر آقای کرزی را بالقوه با دیگر سفرهای وی به پاکستان متفاوت می کند.

متغیرات معادلات استراتژیک منطقه ای، بشدت تغییر کرده است و هر یک از این متغییرات می تواند تاثیر عمیقی بر تحولات منطقه ای داشته باشد.

پایان بازی دو گانه؟

"کسانی که جنگ مسلحانه می کنند، آقای حکمتیار است، شورای کویته است و گروه مولوی حقانی است؛ با همه اینها تماسهایی گرفته شده است. این قدمهای ما قدم های اولیه است"

پاکستان تحت فشار بسیار زیادی بویژه از سوی غرب است تا به آنچه که بازی دوگانه خود در منطقه و بویژه در قبال افغانستان است پایان دهد.

حملات ستیزه جویان در پاکستان بویژه حمله اخیر به مقر نظامی دریایی مهران در کراچی - چهره نیروهای امنیتی این کشور را زیر سوال برده و خدشه دار کرده است و از سوی دیگر دولتمردان پاکستان را با پرسش مهم خطر ستیزه جویان و موجودیت پاکستان روبرو کرده است.

از طرفی هم وضعیت سیاسی در پاکستان مساعد نیست و اختلافات سیاسی بین احزاب این کشور ادامه دارد. وضعیت اقتصادی نیز شرایط خوبی ندارد.

سرمایه گذاری در پاکستان به عنوان درصدی از تولید ناخالص ملی بسیار کاهش یافته و از کمی بیش از ۲۲ در صد در سال ۲۰۰۶-۲۰۰۷ به حدود ۱۳ درصد رسیده است.

سرمایه گذاری در بخش خصوصی هم وضعیت مشابه ای دارد.

نرخ تورم هم حدود ۱۴ درصد است؛ اگرچه آمارهای غیر رسمی این رقم را بسیار بالاتر می دانند. مشکلات پاکستان با صندوق بین المللی پول هنوز ادامه دارد و کمکهای مالی آمریکا هم با تحدیدهایی روبرو است.

مشکلات افغانستان

در آن سوی مرز هم دولت آقای کرزی مشکلات عدیده سیاسی و اقتصادی دارد. و البته مهم تر از این مشکلات - وضعیت امنیتی در افغانستان است که با توجه به نزدیکی شروع خروج نیروی های آمریکایی در افغانستان می تواند ابعاد تازه ای به خود بگیرد.

در این چهار چوب است که سفر ۱۰ ژوئن آقای کرزی به پاکستان برای هر دو طرف اهمیت دارد.

اما به نظر می رسد که آنچه که می تواند مشکلات دو طرف را برای حل معضلات و بی اعتمادی به یکدیگر با چالش مواجه کند نگاه متفاوت استراتژیک دو کشور به مسایل فی‌مابین و مسایل منطقه ای باشد.

شاید طبیعی باشد که با توجه به بیش از سه دهه درگیری، مقامات افغانستان و مردم این کشور خواهان آرامش و ثبات در کشور و داشتن روابطی حسنه باهمسایگان خود باشند.

اما نگاه استراتژیک پاکستان به مسایل منطقه ای متفاوت است؛ بویژه اینکه این دیدگاه پاکستان در بیشتر موارد منطقه ای و به ویژه در قبال افغانستان با توجه به هند بررسی و طراحی می شود.

همین نکته است که علیرغم اینکه تحولات اخیر در پاکستان و منطقه بالقوه می تواند این کشور را بسوی همکاری بیشتر با افغانستان هدایت کند در عین حال می تواند پاکستان را از اقدامی عملی بازدارد بویژه اینکه افغانستان تن به درخواستهای پاکستان بر سر مسایلی بویژه مسایل مربوط به حضور هند در افغانستان ندهد.

در همین رابطه ممکن است که دولت غیر نظامی پاکستان تحت فشار بین المللی و شرایط داخلی (تحولات مردمی در کشورهای مسلمان عربی و منطقه ای را نیز باید در نظر گرفت) حاضر به معامله با افغانستان شود اما آیا می شود بسادگی نفوذ عوامل غیر دولتی در پاکستان را مانند عناصر نظامی و امنیتی که دیدگاهی با محور هند ستیزی دارند از معادلات خارج دانست؟

پاکستان بازیگر مهم منطقه ای بویژه در مسایل مربوط به افغانستان است چه در قبال سیاستش با هند و چه تلاش برای دسترسی به بازارهای بکر به خصوص بازارهای سوختی آسیای میانه.

افغانستان نیز برای رسیدن به ثبات از طرفی به همکاریهای کشوری مثل هند نیاز دارد و از سوی دیگر به همسایه جنوبی خود نیاز دارد، چه از نظر قرابتهای سنتی با پاکستان و چه از نقطه نظر دسترسی به آبهای آزاد.

در این چارچوب است که باید دید نتیجه دیدار آقای کرزی از پاکستان چه خواهد بود. به عبارتی دیگر باید دید در ورای سخنان و اظهارات دیپلماتیک - دو طرف و بویژه پاکستان چه تضمینهای عملی برای گذر از جو بی اعتمادی به یک دیگر ارایه می دهند.

شاخصهای عملی این توافقات است که می تواند به بهبود روابط بین دو کشور؛ غلبه بر جو بی اعتمادی و مبارزه با تروریسم منطقه ای کمک کند.

اگرچه شاید توافق نظر ناظران منطقه ای در این باشد که نقش پاکستان در این اقدامات به مراتب بیشتر است چرا که بسیاری از ستیزه جویان و رهبران طالبان در خاک پاکستان هستند و پاکستان و نیروهای امنیتی این کشور دارای رابطه و نفوذ بر بسیاری از رهبران ستیزه جویان هستند - نفوذی که در گزارشهای متفاوت سازمانهای مطالعاتی و اظهارات مقامات سیاسی و نظامی غربی به صراحت به آن اشاره شده است.

اقدام عملی پاکستان در مبارزه با تروریسم و استفاده از نفوذ خود بر دست کم بخشی از طالبان و ستیزه جویان و تلاش برای تغییر دیدگاه سنتی هند-محوری خود می‌تواند کمک بسیاری در تلاش برای حل مشکل افغانستان و تروریسم منطقه ای ارایه دهد. تحولات منطقه ای شرایط بالقوه مناسبی را پیش پای دو طرف گذاشته است تا از جو بی اعتمادی عبور کنند. شاید این شرایط تکرار نشود.

'افغانستان خطرناکترین کشور جهان برای زنان است'

به روز شده:  06:27 گرينويچ - چهارشنبه 15 ژوئن 2011

افغانستان خطرناکترین محل برای زنان شناخته شده است

در نظرخواهی از کارشناسان مسایل جنسیتی در مورد وضعیت زنان در کشورهای مختلف، افغانستان به عنوان "خطرناکترین محل جهان برای زن بودن" معرفی شده است.

این تحقیقات توسط بنیاد رویترز - تامسون انجام شده و نتیجه گرفته است که خشونت علیه زنان، کمبود امکانات بهداشتی و فقر در افغانستان دست به دست هم داده است تا بدترین شرایط را برای زنان این کشور ایجاد کند.

پس از افغانستان، جمهوری دموکراتیک کنگو و پاکستان از نظر بدی وضعیت زنان در رده های دوم و سوم قرار می گیرند و هند، به واسطه تعداد قابل توجه قتل نوزادان دختر و گستردگی "تجارت جنسی"، رتبه چهارم را به خود اختصاص داده است.

سومالی هم در ردیف پنجم است.

انتونیلا نوتاری، رئیس گروه "زنان تغییر" گفته است: "ادامه تنش و نا امنی، حملات هوایی ناتو و ارزشهای فرهنگی موجود، دست به دست هم داده و افغانستان را به یکی از خطرناکترین مکان ها برای زنان تبدیل کرده است."

به گفته خانم نوتاری "علاوه بر این، زنانی که می خواهند صدای خود را بلند کرده و یا در پی دستیابی به پایگاه هایی در جامعه هستند که می تواند کلیشه های جنسیتی را به چالش بکشد، مانند کار در نیروی پلیس و یا به عنوان مجری برنامه های تلویزیون، عمدتا هدف تهدید قرار گرفته و حتی گاه به قتل هم رسیده اند.."

در این نظرخواهی، از دوصد و سیزده کارشناش در پنج قاره خواسته شد تا کشورهای مختلف جهان را با توجه به مسایلی چون میزان خطر، دسترسی به امکانات بهداشتی، خشونت، فرهنگ تبعیض و قاچاق انسان، رده بندی کنند.

براساس این رده بندی، علاوه بر اینکه افغانستان در کل، خطرناکترین محل برای زنان را به خود اختصاص داد، در سه عرصه دیگر، دسترسی به امکانات بهداشتی، خشونت و عدم دسترسی به منابع اقتصادی برای زنان نیز به عنوان بدترین محل شناخته شد.

براساس دریافت های این گزارش، میزان مرگ و میر مادران در افغانستان به طور نگران کننده ای بالا است، دسترسی زنان به پزشک محدود است و برای زنان تقریبا هیچگونه حقوق اقتصادی منظور نشده است.

مونیکا ویلا، رئیس بنیاد رویترز - تامسون می گوید: "این نظرخواهی نشان می دهد که 'خطرهای پنهان' چون عدم دسترسی به آموزش و پرورش و یا دسترسی اندک به امکانات بهداشتی، می تواند به اندازه خطرهای فیزیکی مانند تجاوز و قتل، کشنده باشد."

علاوه بر افغانستان، پاکستان با توجه به "بالاترین میزان قتل های ناموسی و ازدواج های زیر سن قانونی" در این فهرست قرار گرفته است.

برگزاری مراسم روز جهانی ریشه کنی فقر

 

نیمی از جمعیت جهان با فقر روبروست

مراسم روز جهانی ریشه کنی فقر برگزار می شود در حالیکه بحران مالی دستیابی به هدف های این جنبش را به مخاطره انداخته است.

روز جمعه، 17 اکتبر ، به مناسبت روز جهانی ریشه کنی فقر، به منظور تاکید بر لزوم تلاش برای بهبود شرایط زندگی میلیون ها تن از کسانی که با فقر و عواقب آن مواجه هستند تظاهرات و راهپیمایی هایی در نقاط مختلف جهان سازمان داده شده است.

سال گذشته، بیش از چهل میلیون نفر در سرتاسر جهان در تظاهرات و راهپیمایی های روز ریشه کنی فقر شرکت داشتند.

در آستانه این روز، سازمان ملل متحد اعلام کرده است که حدود سه میلیارد نفر، یعنی حدود نیمی از جمعیت جهان، با درآمدی کمتر از دو دلار در روز به زندگی خود ادامه می دهند.

به گفته این سازمان، تلاش برای مقابله با این وضعیت و دستیابی به هدف های هزاره جدید برای مقابله با فقر ادامه دارد.

سابقه برگزاری روز جهانی مبارزه با فقر به سال 1987 و گردهمایی حدود یکصد هزار نفر در میدان حقوق و آزادی بشر در میدان تروکادرو، پاریس، باز می گردد که محل امضای اعلامیه جهانی حقوق بشر در سال 1948 بوده است.

براساس ماده 25 اعلامیه جهانی حقوق بشر، برخورداری از امکانات مناسب رفاهی، از جمله دسترسی به خوراک، پوشاک، مسکن و خدمات درمانی و اجتماعی کافی از جمله حقوق اساسی تمامی افراد است.

گردهمایی سال 1987 به یاد قربانیان فقر، گرسنگی، خشونت و ارعاب و سرکوب صورت گرفت و مجمع عمومی سازمان ملل متحد با تصویب قطعنامه ای در سال 1993 روز 17 اکتبر را به عنوان روز جهانی ریشه کنی فقر به رسمیت شناخت و برگزاری آن را به کشورهای عضو سازمان توصیه کرد.

فعالان حمایت از حقوق اقتصادی و اجتماعی گفته اند که هدف از برگزاری مراسم روز جهانی ریشه کنی فقر رساندن صدای محرومان به گوش جهانیان است.

بحران مالی جهانی

مراسم روز جهانی ریشه کنی فقر در حالی برگزار می شود که سال 2008 شصتمین سال صدور اعلامیه جهانی حقوق بشر است.

برگزاری مراسم سال جاری در عین حال با بحران شدید مالی و نگرانی در مورد امکان بروز رکود گسترده اقتصادی در سطح جهان همزمان شده است.

بحران مالی کشورهای ثروتمند مبارزه با فقر را به مخاطره انداخته است

به همین دلیل، رهبران هند و برزیل، یعنی دو کشور بزرگ در حال توسعه، اخطار کرده اند که نباید فقرا به خاطر مشکلاتی که ناشی از سوء مدیریت ثروتمندان است تنبیه شوند.

اشاره آنان به تاثیر بحران مالی در کاهش حمایت از کسانی است که بدون دریافت کمک های اقتصادی قادر به تامین حداقل معاش خود نیز نخواهند بود.

در عین حال، کارشناسان هشدار داده اند که در شرایط کنونی، افراد کم درآمد در بسیاری از کشورها، حتی کشورهایی که به طور مستقیم در شبکه مالی بین المللی درگیر نیستند، قطعا با مشکلات بیشتری مواجه خواهند شد.

سازمان دعوت جهانی برای اقدام علیه فقر، که خود را بزرگترین شبکه جامعه مدنی در جهان می داند، گفته است که در ماه های اخیر، خانوار های فقیر در شماری از کشورهای آمریکای لاتین شاهد کاهش پول ارسالی توسط افراد این خانواده ها بوده اند که برای کار به ایالات متحده مهاجرت کرده اند.

توقف ارسال پول توسط کارگران مهاجر، که ناشی از کمبود تقاضا برای نیروی کار در ایالات متحده است، می تواند بسیاری از خانوارهای وابسته به این منبع درآمد را با خطر گرسنگی مواجه سازد.

همچنین، این نگرانی نیز وجود دارد که بحران مالی کنونی باعث کاهش تلاش برای دستیابی به هدف های توسعه هزاره شود که پیش از این نیز، تحقق تمامی آنها در موعد مقرر چندان محتمل به نظر نمی رسید.

هدف های توسعه هزاره در اجلاس سران کشورهای عضو سازمان ملل در سال 2000 به تصویب رسید به این منظور که تا سال 2015 میلادی، از شدت برخی از عوارض توسعه نیافتگی، از جمله فقر گسترده، به طرز قابل توجهی کاسته شود.

از جمله مراسمی که برای روز جهانی ریشه کنی فقر پیش بینی شده راهپیمایی گسترده ای در سانتیاگو، پایتخت شیلی، و یک کنسرت بزرگ در سنگاپور است. ‌‌